Εύανδρος ο Αρκάδας Εκπολιστιστής της Ιταλίας

Ο Εύανδρος κατάγoνταν σύμφωνα με την μυθολογία απο τους Αρκάδες ενα αρχαίο Ελληνικό φύλο που ηταν εγκατεστημένο στην ορεινή Πελοπόννησο και θεωρείται απο τα αρχαιότερα στον Ελλαδικό χώρο. Οι Αρκάδες ήταν συγγενικό φύλο των Πελασγων.Ο Εύανδρος ζούσε στην πόλη Παλλάντιο στην Αρκαδια και ήταν γιος του Ερμή και της νύμφης Τελφούσας ή Νικοστράτης, κόρης του Λάδωνα.Κάποια στιγμή αποφάσισε, να φύγει και να βρει γη να ιδρύσει αποικία. Μετά από ταξίδι έφτασε στην περιοχή της σημερινής Ρώμης, στην αριστερή όχθη του Τίβερη ποταμού. Εκεί βρήκε και αλλους Αρκάδες απόγονους του Οίνωτρου του βασιλέα της Αρκαδίας και ιδρυτή αποικίας στην σημερινή Ιταλία.Ο Φαύνος ηταν ο βασιλιάς των ντόπιων κατοίκων τοτε και αναγνωρίζοντας την κοινή τους καταγωγή τον υποδέχτηκε και του επέτρεψε να εγκατασταθεί σε έναν από τους λόφους της περιοχής. Ο Εύανδρος ίδρυσε έναν μικρό οικισμό και έδωσε στον λόφο το όνομα της πατρίδας του Παλλάντιον.

 Ο Εύανδρος βασίλεψε ειρηνικά και θεωρείται ότι συνέβαλε στον εκπολιτισμό των ντόπιων με την εισαγωγή της γραφής και της μουσικής Ο Εύανδρος εισήγαγε στην περιοχή τις σημαντικότερες θεότητες της πατρίδας του και τις γνωστότερες Αρκαδικές την Δήμητρα, τον Ποσειδώνα, τον Λύκαιο Δία και τον Πάνα απο αυτούς προέρχονται και οι γνωστότεροι αργότερα μύθοι ίδρυσης της Ρώμης. Η λύκαινα που ανέθρεψε Ρωμύλο και Ρέμο ήταν συνήθεια προερχόμενη απο τα Αρκαδικά μυστήρια του Λυκαίου Διός ενώ τα «Λουπερκάλια» (Lupus= λύκος) ήταν μεταφύτευση της γιορτής των Λυκαίων.Στο νέο Παλλάντιο ο Εύανδρος φιλοξένησε τον Ηρακλή, τον εξάγνισε από τον φόνο του Κάκου και αναγνώρισε τη θεϊκή καταγωγή του, αποδίδοντάς του θυσίες στον Μεγάλο Βωμό (την μετέπειτα Ara Maxima της Ρώμης), ανάμεσα στον Παλατίνο και τον Αβεντίνο λόφο. Σύμφωνα με τον Παυσανία, ο Εύανδρος έφτασε στο Λάτιο εξήντα χρόνια πριν από τον Τρωικό Πόλεμο και όταν ο Αινείας ο επικεφαλής των Δαρδάνων  και σύμμαχος των Τρώων,έφτασε στην αυλή του για να ζητήσει βοήθεια, ο Εύανδρος ήταν σε βαθύ γήρας. Υποδέχθηκε ωστόσο τον Αινεία και του προσέφερε στρατό με αρχηγό τον γιό του Πάλλαντα.Εκτός από τον Πάλλαντα, ο Εύανδρος είχε και δύο κόρες, τη Ρώμη και τη Δύνη.

Στους πρόποδες του Αβεντίνου λόφου, κοντά στην Porta Trigemina, υπήρχε βωμός προς τιμήν τον Ευάνδρου, όπου του προσφέρονταν θυσίες. Βωμός προς τιμήν της μητέρας του, που οι Λατίνοι την ονόμαζαν Carmenta βρισκόταν στους πρόποδες του Καπιτωλίνου λόφου, κοντά στην πύλη που ονομάστηκε από αυτόν Porta Carmentalis.

Οι Ρωμαίοι αναγνώριζαν το Αρκαδικό Παλλάντιο ως μητρόπολη της Ρώμης και τιμούσαν τον Εύανδρο ως ιδρυτή της. Μάλιστα μετά από πολλά χρόνια, ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Αντωνίνος (138-161 μ.χ.), αναγνωρίζοντας την συμβολή των Αρκάδων στην ίδρυση της Ρώμης, επισκέφτηκε το Παλλάντιο της Αρκαδίας, το οποίο την εποχή εκείνη ήταν σχεδόν εγκαταλελειμμένο και για να το τιμήσει το εποίκισε και το ξαναέκτισε.

Αναφορές αρχαίων συγγραφέων για τον Εύανδρο

Διονύσιος Αλικαρνασεύς
«Στη συνέχεια οφείλω να ασχοληθώ με το Παλλάντιο, για ο,τι αξιομνημόνευτο υπάρχει εκεί, και για ποιο λόγο ο αυτοκράτορας Αντωνίνος ο παλαιότερος, έκανε το Παλάντιο πόλη αντί κώμης και παραχώρησε στους κατοίκους του ελευθερία και απάλλαξε από τους φόρους.
Λένε, λοιπόν, πώς ένας Εύανδρος ξεπερνούσε όλους τους Αρκάδες στην σύνεση και στην πολεμική ικανότητα. Ήταν γιος μιας νύμφης, κόρης του Λάδωνα και του Έρμη.
Αυτός στάλθηκε σε αποικία με ομάδα Αρκάδων από το Παλλάντιο και ιδρυσε πόλη παρά τον Τίβερη ποταμό. Ένα μέρος της σύγχρονης μας πόλης της Ρώμης, εκείνο που είχε εγκατασταθεί ο Εύανδρος με τους Αρκάδες του, ονομάστηκε Παλλάντιο, σ’ ανάμνηση της αρκαδικής πόλεως. Γι’ αυτούς τους λόγους έγιναν οι τιμητικές παραχωρήσεις εκ μέρους του αυτοκράτορα στους Παλλαντιείς».
Αρκαδικά 43, 1-3.


Στράβων
«…Ή Ρώμη υπήρξε Αρκαδική αποικία υπό τον Εύανδρο. Αυτός φιλοξένησε τον Ηρακλή, τότε που πήγαινε για τα βόδια του Γηρυόνη. Ο Εύανδρος έμαθε από την μάνα του, την Νικοστράτη, που ήταν έμπειρη στα μαντικά, ότι ήταν πεπρωμένο του Ηρακλή να γίνει θεός, όταν θα τελείωνε τους άθλους του. Το ομολόγησε στον Ηρακλή, καθόρισε έναν ναό και έκανε θυσία προς τιμήν του, συμφώνα με το ελληνικό έθιμο - μία θυσία πού γίνεται ακόμη και σήμερα. Ακόμη και ο ιστορικός των Ρωμαίων, Κοίλιος, θεωρεί αυτή την θυσία απόδειξη, ότι η Ρώμη είναι ελληνικό κτίσμα, αφού πρόκειται για πατρογονική θυσία, ελληνική, στον Ηρακλή. Οι Ρωμαίοι τιμούν και την μητέρα του Ευάνδρου. Την ονόμασαν Καρμέντη και την θεωρούν μία από τις νύμφες.»
«Γεωγραφικά» Ε' 111,3.

Βιργίλιος

"Τούτους τους λόγγους οι ντόπιοι Φαύνοι κι οι Νεράιδες κατοικούσαν και γενιά ανθρώπων που από κορμό σκληρής δρυς κρατούσαν, που μάιδε έθιμα είχαν, κι ούτε ήξεραν να ζεύουν στ'αλέτρι τα βόδια για τους καρπούς να συνάζουν για να αποθηκεύουν τις σοδειές τους . παρά οι καρποί τους τρέφανε και τ'άγριο κυνήγι…
Σ'αυτές τις όχθες Αρκάδες, γενιά που βαστάει από τον Πάλλαντα, που το βασιλιά Εύαντρο και τις σημαίες του σαν οπαδοί του ακολούθησαν, διάλεξαν τόπο κι έχτισαν στα βουνά την πόλη Παλλάντιο από το όνομα του πρόγονού τους Πάλλαντα…
Από δω άλσος απέραντο, που ο ορμητικός Ρωμύλος Άσυλο το πρόσφερε, και του δείχνει κάτω από βράχο δροσερό το Λύκαιο, σύμφωνα με την Αρκαδική συνήθεια απ'το όνομα του Λύκαιου Πάνα."
8ο βιβλίο της Αινειάδας

Παυσανίας
 «Στη συνέχεια του έργου μου οφείλω να ασχοληθώ με το Παλλάντιο, για ότι αξιομνημόνευτο υπάρχει εκεί, και για ποιο λόγο ο αυτοκράτορας Αντωνίνος ο παλαιότερος, έκανε το Παλάντιο πόλη αντί κώμης και παραχώρησε στους κατοίκους του ελευθερία και απάλλαξε από τους φόρους. Λένε, λοιπόν, πώς ένας Εύανδρος ξεπερνούσε όλους τους Αρκάδες στην σύνεση και στην πολεμική ικανότητα. Ήταν γιος μιας νύμφης, κόρης του Λάδωνα και του Έρμη. Αυτός στάλθηκε σε αποικία με ομάδα Αρκάδων από το Παλλάντιο και ιδρυσε πόλη παρά τον Τίβερη ποταμό. Ένα μέρος της σύγχρονης μας πόλης της Ρώμης, εκείνο που είχε εγκατασταθεί ο Εύανδρος με τους Αρκάδες του, ονομάστηκε Παλλάντιο, σ’ ανάμνηση της αρκαδικής πόλεως. Γι’ αυτούς τους λόγους έγιναν οι τιμητικές παραχωρήσεις εκ μέρους του αυτοκράτορα στους Παλλαντιείς»
Αρκαδικά 43, 1-3.

Οβίδιος
«Ο Νωνάκριος ήρωας άκουσε την θεόπνευστη μητέρα του και έμεινε έχει, δίδαξε τους ντόπιους τις ιερουργίες του τόπου του, ιδίως τους έμαθε να τιμούν τον Πάνα και τον φτεροπόδαρο θεό Έρμη» (Fasti 5, 91 κπ).

Ο Μύθος και η Ονομασία του Αιγαίου Πελάγους

Στο μύθο του Αιγαία του μυθικού βασιλιά της Αθήνας μαθαίνουμε οτι όταν ο Θησέας , έφυγε για την Κρήτη με σκοπό να σκοτώσει τον Μινώταυρο, του ζήτησε αν είχε καταφέρει να επιζήσει από το Λαβύρινθο,να αλλάξει τα πανιά του πλοίου του στην επιστροφή,.Ο Θησέας ταξίδεψε για την Κρήτη με μαύρα πανιά. Το σημάδι ότι σκότωσε τον Μινώταυρο θα ήταν να έχει άσπρα πανιά το πλοίο στην επιστροφή.Ο Αιγαίας, σύμφωνα πάντα με το μύθο, περίμενε στο Σούνιο να επιστρέψει ο γιος του από την Κρήτη και να μπορεί να δει το πλοίο από μακριά.Όμως, ο Θησέας, παρ' ότι είχε σκοτώσει τον Μινώταυρο, ξέχασε να αλλάξει τα πανιά. Είδε ο Αιγαίας το καράβι να επιστρέφει με μαύρα πανιά και νόμισε ότι το ταυροκέφαλο τέρας είχε εξοντώσει τον Θησέα. Με αυτή τη σκέψη, χωρίς να περιμένει να προσεγγίσει το καράβι στην ακτή, έπεσε από τους βράχους του Σουνίου στη θάλασσα και πνίγηκε. Έκτοτε, η θάλασσα λέγεται Αιγαίο.

Ακόμη και σήμερα ,ο μύθος λέει, ότι το Αιγαίο πήρε το όνομά του από τον Αιγαία.Εκτός από αυτό το μύθο όμως υπάρχουν και άλλες εκδοχές, που μπορεί και να είναι οι πραγματικές.Η εκδοχή της Αιγηίδας μιλάει για τη μεγάλη στεριά που βρισκόταν στη θέση που καλύπτει σήμερα η θάλασσα του Αιγαίου.Στις αρχές του Μειόκαινου, οι γεωλογικές αναταράξεις κάνουν να αναδυθεί από τα νερά η Αιγηίδα. Και σε μια επόμενη φάση αναταράξεων, που κράτησε μερικά εκατομμύρια χρόνια, αυτή η μεγάλη, συμπαγής στεριά, η Αιγηίδα άρχισε να κατακερματίζεται και να δημιουργούνται στο σώμα της λεκάνες λιμνών ή να εισχωρούν θάλασσες, αλλάζοντας διαρκώς τη μορφολογία της περιοχής.
Οι αλλαγές συνεχίζονται μέχρι και το τέλος του Πλειόκαινου, δηλαδή μέχρι πριν από 12 εκατομμύρια χρόνια. Όλη εκείνη την περίοδο συμβαίνουν ως επί το πλείστον κατακρημνίσεις, που διαδέχονται η μια την άλλη σε μεγάλες χρονικές αποστάσεις μεταξύ τους.

 Η τελική διαμόρφωση της περιοχής του Αιγαίου έγινε την περίοδο του Πλειστόκαινου (από το 2000000 π.Χ. μέχρι το 10000 π.Χ.).Σημαντικό ρόλο σ' αυτές όλες τις μεταβολές έχουν παίξει οι εκρήξεις των ηφαιστείων, με πρώτο και καλύτερο αυτό της Σαντορίνης.Ωστόσο, αυτό που ενδιαφέρει στην προκειμένη περίπτωση είναι το όνομα. Και το όνομα Αιγηίς δεν διαφέρει στη ρίζα του από το όνομα Αιγαίο. Είναι προφανές ότι το όνομα Αιγηίς έχει δοθεί πολύ μετά αφ' ότου συνέβησαν οι μεταβολές που διαμόρφωσαν το τοπίο.Όμως, ουδείς αμφιβάλλει ότι το όνομα Αιγαίο είναι προϊστορικό. Η καταφυγή στους μύθους είναι κι εδώ αναγκαία, τη στιγμή που δεν υπάρχουν άλλου είδους μαρτυρίες.Οι περισσότεροι μελετητές συμφωνούν ότι το όνομα Αιγαίο προέρχεται από τη λέξη Αίγα (Αίξ, αιγός, που θα πει: κατσίκα). Διαφέρουν ωστόσο οι εξηγήσεις που αιτιολογούν την προέλευση του ονόματος του Αιγαίου από τη λέξη αίγα.

Η εκδοχή που φτάνει βαθύτερα στο χρόνο, αγγίζοντας την προϊστορία, αναφέρεται στο μύθο της ανατροφής του Κρηταγενή Δία στη σπηλιά του Δικταίου Άντρου. Την τροφή του κυνηγημένου νεαρού Θεού από τον πατέρα του, τον Κρόνο την εξασφάλιζε μια Αίγα (μια κατσίκα), η Αμάλθεια. Κι όταν η Αίγα αυτή ψόφησε, ο Δίας πήρε την προβιά της, δηλαδή την Αιγίδα και τη φόρεσε. Να σημειωθεί εδώ ότι ακόμη και σήμερα στην Κρήτη οι κατσίκες λέγονται με το αρχαίο τους όνομα: αίγες.Η Αθηνά πήρε και από αυτό το μύθο την κατσικίσια προβιά του Δία και τύλιξε μ' αυτή την ασπίδα της. Ωστόσο, ο ίδιος ο Δίας κράτησε δικό του το επίθετο Αιγίοχος!Η αίγα στη Μινωική Κρήτη είναι ένα από τα Ιερά ζώα. Στο ρυτό της Κάτω Ζάκρου εικονίζονται αίγαγροι να επιστέφουν ένα Ιερό Κορυφής, μαζί με τα Ιερά Διπλά Κέρατα. Και δεν είναι αυτή η μοναδική περίπτωση.Αργότερα, σε πολλές παράκτιες περιοχές του Αιγαίου υπάρχουν τα Αιγός Ιερά, που είναι τόποι λατρείας, αφιερωμένοι ως επί το πλείστον στον Ποσειδώνα, το θεό της θάλασσας. Αυτά τα Ιερά έδωσαν την ονομασία τους στη θάλασσα.Υπάρχει όμως και άλλη εκδοχή, που σχετίζεται και αυτή με τη λέξη αίγα. Αίγες έλεγαν τα μεγάλα κύματα, οπότε το όνομα Αιγαίο με αυτή την ερμηνεία είναι η «κυματώδης θάλασσα», αυτή δηλαδή που είναι και στην πραγματικότητα.Από αυτή την ίδια ερμηνεία, το ρήμα «επαιγίζω» σημαίνει «τρικυμίζω».

 Σε πολλά νησιά ακόμη και σήμερα τα άσπρα «φυτίλια» που έχει στην επιφάνειά της η τρικυμισμένη θάλασσα λέγονται «κατσίκια» ή «προβατάκια».Η αίγα, εκτός από την ιερότητα που την περιβάλλει σαν ζώο στα προϊστορικά χρόνια, είναι και ατίθαση, όπως ακριβώς μια φουρτουνιασμένη θάλασσα. Ακόμη, η κίνηση ενός κοπαδιού αιγών, μοιάζει πολύ με την επιφάνεια μιας θάλασσας που έχει κυματισμό.Όλο και πλησιάζουμε, όπως φαίνεται στην ουσία των πραγμάτων.

Ο Σουϊδας στο λεξικό του γράφει: «Αιγαίον πέλαγος το φοβερώτατον» και είναι αλήθεια ότι αυτή η θάλασσα με τα πολλά στενά περάσματά της ανάμεσα στα νησιά είναι μια ορμητική θάλασσα.
 Ηρθε λοιπόν η στιγμή να δούμε από πού παράγεται η λέξη «αίγα»: προέρχεται από το ρήμα «αϊσσω», που σημαίνει: κινούμαι με ορμή, πηδώ, σηκώνομαι όρθιος!Είναι φανερό ότι όλες οι ερμηνείες που δίδονται στο ρήμα αϊσσω ταιριάζουν απολύτως τόσο στα χαρακτηριστικά της αίγας, όσο και στα χαρακτηριστικά του Αιγαίου.Από τον μυθικό Αιγαία μέχρι την Ιερή Αίγα και το πραγματικό ρήμα «αϊσσω» οι αποστάσεις είναι τεράστιες. Είναι σαν να περνάς μέσα σε μα νύχτα την Μειόκαινο, την Πλειόκαινο και την Πλειστόκαινο, ξημερώνοντας στα Αιγός ιερά του Ποσειδώνα, με την Αιγίδα του Δία!Διαδρομές απειράνθου μέσα από θαύματα-θαυμάτων στα νερά της θάλασσας. Το Αιγαίο ταξιδεύει τα νερά του μέσα από μύθους μυστικούς, σιρίτια του ήλιου και κλωστές φωτός, που καταδύονται στα θαλάμια των χταποδιών για να γίνουν ύστερα τοιχογραφίες στην Ξεστή της Σαντορίνης.

Η Eλληνική Γλώσσα και η Ελληνική Γραφή από τις παλιότερες του κόσμου

Η ελληνική γλώσσα και η ελληνική γραφή είναι από τις παλιότερες του κόσμου και της Ευρώπης, όπως μαρτυρούν τα γραπτά τους μνημεία, αλλά και η γλώσσα και η γραφή της έκφρασης του ανθρώπινου πνεύματος  στις πρώτες  μεγάλες στιγμές της δημιουργίας του.Ειδικότερα η ελληνική γλώσσα είναι κεφαλαιώδους σημασίας για την παγκόσμια γλώσσα και πολιτισμό, γιατί από τη μια χρησίμευσε να εκφράσει την πιο καλλιεργημένη και φιλοσοφημένη σκέψη του αρχαίου κόσμου που σήμερα μας καθοδηγεί και από την άλλη γιατί πάνω της στηρίζεται όχι μόνο η νέα ελληνική γλώσσα, αλλά και μια σειρά άλλων, όπως η λατινική και οι καλούμενες λατινογενείς γλώσσες (ιταλική, αγγλική, γαλλική κ.α.).Δεν υπάρχει γλώσσα σήμερα που να μην έχει ελληνικές λέξεις και γι αυτό και δικαίως  πολλοί τη θεωρούν ως τη μητρική γλώσσα των άλλων. Μεταφράζοντας οι άλλοι λαοί τα αρχαία ελληνικά επιστημονικά, λογοτεχνικά κ.τ.λ. συγγράμματα μετέφεραν στις γλώσσες τους εκτός από το ελληνικό πνεύμα και πάρα πολλές ελληνικές λέξεις. Αμέτρητες είναι οι διεθνείς ελληνικές λέξεις. Η διεθνής αγγλική γλώσσα, για παράδειγμα,  χρησιμοποιεί σήμερα πάνω από 50.000 λέξεις, όπως υπολογίζεται, ελληνικής καταγωγής.

Ομοίως η ελληνική γραφή (το ελληνικό αλφάβητο) είναι κεφαλαιώδους σημασίας για την παγκόσμια γραφή και τον πολιτισμό, όχι μόνο γιατί χρησίμευσε να καταγράψει την πιο καλλιεργημένη και φιλοσοφημένη σκέψη του αρχαίου κόσμου, που σήμερα μας καθοδηγεί, αλλά και γιατί  πάνω σ΄ αυτήν στηρίζεται όχι μόνο η νέα ελληνική γραφή (γράμματα και κανόνες), αλλά και μια σειρά άλλων γραφών, όπως οι γραφές με λατινικούς χαρακτήρες (αγγλική, ιταλική, γαλλική, γερμανική κ.α.), οι σλαβικές γραφές (βουλγαρική,  ρωσική κ.α.) κ.α., όπως θα δούμε πιο κάτω, άρα το μεγαλύτερο ποσοστό των σημερινών γραφών..Η ελληνική γλώσσα και η ελληνική γραφή είναι αυτές που γέννησαν και ανέπτυξαν τις επιστήμες και τις τέχνες.  Ανακαλύπτοντας οι Έλληνες πρώτοι το απλό, όμως τέλειο ελληνικό σύστημα  γραφής, όπως θα δούμε πιο κάτω, επομένως έχοντας τη δυνατότητα όχι μόνο να αποταμιεύουν άνετα την εμπειρία τους,  αλλά και να τη μελετούν στη συνέχεια, πέρασαν πρώτοι στα γράμματα, στις τέχνες και στις επιστήμες: Όμηρος, Ησίοδος,  Ηρόδοτος, Θουκυδίδης, Ηράκλειτος, Δημόκριτος Πλάτωνας, Αριστοτέλης, Αισχύλος, Σοφοκλής, Ευριπίδης,....  Τα πρώτα κείμενα Μαθηματικών, Φυσικής, Αστρονομίας, Νομικής, Ιατρικής, Ιστορίας, Γλωσσολογίας κ.τ.λ. γράφτηκαν στην ελληνική γλώσσα και γραφή. Τα πρώτα θεατρικά έργα, καθώς και τα βυζαντινά λογοτεχνικά έργα έχουν γραφτεί στην ελληνική γλώσσα.

Η ελληνική γλώσσα και η ελληνική γραφή είναι αυτές με τις οποίες δημιουργήθηκαν-εκφράστηκαν οι πρώτοι αξιόλογοι στον κόσμο  πολιτισμοί: ο Μινωικός Ελληνικός Πολιτισμός  και ο Κλασσικός Ελληνικός Πολιτισμός, καθώς και οι πιο αξιόλογες θρησκείες, δηλαδή αυτή των θεών του Ολύμπου και η  Χριστιανική (της Καινής Διαθήκης). Απλώς ο Μινωικός πολιτισμός χρησιμοποίησε την Πελαγική ή άλλως Γραμμική γραφή και ο Κλασσικός τη σημερινή.Η ελληνική γλώσσα και ελληνική γραφή είναι αυτές που βοήθησαν στην αποκρυπτογράφηση πολλών αρχαίων γραφών,  επειδή πολλές πινακίδες είχαν  γραφεί δίγλωσσα, όπως π.χ. η στήλη της Ροζέτας με ελληνικά  και αιγυπτιακά, η επιγραφή Ράμπαδ στο Alep με ελληνικά, συριακά και αραβικά, η επιγραφή Αρράν στο Αουράν με ελληνικά και Αραβικά.Η ελληνική γλώσσα και ελληνική γραφή ήταν οι πρώτες που έγιναν διεθνείς, Η ελληνική γλώσσα ήταν διεθνής από τους χρόνους του Μ. Αλέξανδρου (336 – 321 π.Χ.) μέχρι την πτώση της Κωνσταντινούπολης (1.453 π.Χ.), δηλαδή κάπου 1.800 χρόνια.  Ελληνικά μίλαγαν και έγραφαν σε όλον τον αρχαίο γνωστό κόσμο: Ρωμαίοι, Εβραίοι, Φοίνικες, Ινδοί,  Αφγανοί, Πέρσες, Αιγύπτιοι…. Οι περισσότεροι από τους Ρωμαίους είχαν ελληνική μόρφωση και ήσαν γνώστες της ελληνικής γλώσσας και γι αυτό άλλωστε πολλοί από τους αυτοκράτορές τους  εκφωνούσαν τους λόγους τους στο «Αθήναιον» της Ρώμης στα ελληνικά ή έγραφαν τα συγγράμματά τους και στην ελληνική γλώσσα: Μάρκος Αυρήλιος, Κικέρων κ.α.

Ομοίως οι απόστολοι  Παύλος, Ιωάννης, Λουκάς και Ματθαίος, όπως και οι περισσότεροι Εβραίοι, είχαν ελληνική μόρφωση και ήταν γνώστες της ελληνικής γλώσσας. Η αιτία άλλωστε και για την οποία οι απόστολοι έγραψαν τα Ευαγγέλια κατευθείαν στην ελληνική γλώσσα, ενώ η παλαιά διαθήκη έγινε γνωστή σε όλο τον κόσμο μόνο μετά τη μετάφρασή της από τους Ο’ στην ελληνική.

H λατρεία και ο Eορτασμός του θεού Ήλιου

Aπό τα πανάρχαια χρόνια οι άνθρωποι σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης λάτρεψαν ως θεούς τα δύο πιο χαρακτηριστικά και ευκολοδιάκριτα ουράνια σώματα, τον Ήλιο και τη Σελήνη. Στο πλαίσιο αυτής της λατρείας ο ρόλος της Σελήνης ήταν απλώς χθόνιος και ημερολογιακός, ενώ ο αντίστοιχος ρόλος του Ήλιου ουσιαστικός και καταλυτικός. Tη μακρινή εκείνη περίοδο της δημιουργίας των πρώτων οργανωμένων ανθρώπινων ομάδων διακρίνεται εύκολα η επίδραση του Ήλιου στην κοινωνική τους συγκρότηση. Aυτό δεν είναι παράδοξο, αν αναλογιστούμε τον φόβο, το δέος αλλά και τις μεταβαλλόμενες φυσικές και κοινωνικές αναγκαιότητες τις οποίες επέβαλε η περιοδική εναλλαγή μέρας και νύχτας, σαφούς επακόλουθου της παρουσίας ή απουσίας του άστρου της μέρας.Ήταν, λοιπόν, φυσική συνέπεια ο πανόπτης Ήλιος να αποτελέσει την πρώτη θεότητα την οποία συνέλαβε διαισθητικά η ανθρώπινη λογική, μια θεότητα η λατρευτική δύναμη της οποίας δεν εκφυλίστηκε στο πέρασμα των αιώνων. Πολλοί ερευνητές θεωρούν ότι η λατρεία του Ήλιου παραμένει ακόμη και σήμερα εν ζωή, εντάσσοντας τον Xριστιανισμό στις σχετικές θρησκείες.
 
O Ήλιος κατείχε δεσπόζουσα θέση στις αρχαίες θρησκείες.Όπως μπορούμε να διαπιστώσουμε, σε όλες αυτές τις θρησκείες είναι κύριο κατηγορούμενο του υπέρτατου θεού ή ταυτίζεται μ' αυτόν. O θεός Ήλιος, με οποιοδήποτε όνομα κι αν εμφανιζόταν, αποτελούσε και αποτελεί τον χορηγό του φωτός και της ζωής στη Γη, ενώ παράλληλα συμπυκνώνει την εγγύηση της τάξης και ευρυθμίας του σύμπαντος κόσμου. Όλοι οι αρχαίοι λαοί συσχέτιζαν το ηλιακό φως με τη φώτιση και τη δημιουργική δύναμη της φύσης, γι' αυτό ο Ήλιος συμβόλιζε και για πολλούς συνιστούσε την πηγή της σοφίας.O φωτεινός Ήλιος εκπροσωπούσε τον μέγα θεό του επάνω κόσμου σε αντίθεση με τη νυχτερινή, χθόνια θεότητα της Σελήνης, που χρησιμοποιήθηκε αρχικά ως ημερολογιακό πρότυπο. O άρχοντας του στερεώματος ως λαμπρός, πανόπτης θεός αντιπροσώπευε τη δύναμη, την ευεργεσία, τη δικαιοσύνη και τη σοφία, ιδιότητες σπουδαίες σε οποιαδήποτε ηλιολατρική δοξασία.Oι ηλιακές θεότητες ήταν οι κυρίαρχες και υπέρτατες δυνάμεις που ήλεγχαν και επόπτευαν τα πάντα. Όλοι σχεδόν οι ανθρώπινοι πολιτισμοί ανέπτυξαν και χρησιμοποίησαν ηλιακά σύμβολα στις θρησκείες τους.Στις θρησκείες αυτές επιβλήθηκε η λατρεία και ο πανηγυρικός εορτασμός του θεού Ήλιου στις περιόδους ακριβώς που συνέπιπταν με τα τέσσερα χαρακτηριστικά σημεία της ετήσιας φαινόμενης τροχιάς του γύρω από τη Γη, δηλαδή τις δύο ισημερίες και τα δύο ηλιοστάσια. Στις συγκεκριμένες ημερομηνίες τοποθετούνταν πάντα μεγάλες γιορτές, ο απόηχος των οποίων φτάνει μέχρι τις ημέρες μας. Oι πανάρχαιες αυτές τελετουργίες, όπως θα δείξουμε στη μελέτη μας, κατέχουν ακόμη και σήμερα αξιόλογη θέση στην κοινωνική και θρησκευτική συγκρότηση των κοινωνιών μας.
 
Oι περίοδοι εορτασμού και λατρείας του Ήλιου επελέγησαν με βασικό κριτήριο το γεγονός ότι αυτές σηματοδότησαν σημαντικές στιγμές της εξέλιξης των εποχών του έτους, ενός βαρυσήμαντου παράγοντα ανάπτυξης μιας οργανωμένης κοινωνίας. Eξάλλου, ας μην ξεχνάμε ότι οι περισσότεροι αρχαίοι λαοί ξεκίνησαν τις αστρονομικές παρατηρήσεις τους και τη μέτρηση του χρόνου υπολογίζοντας τις ημερομηνίες των ηλιοστασίων και των ισημεριών, καθώς και των ετήσιων-περιοδικών ή μη- εναλλαγών του έναστρου νυχτερινού ουρανού.O Ήλιος λατρεύτηκε με μεγαλοπρέπεια από τους αρχαίους Έλληνες, τους Bαβυλώνιους, τους Aιγύπτιους, τους Iνδούς, τους Πέρσες και τους λαούς της Nότιας και Kεντρικής Aμερικής. Oι Oρφικοί, τον θεωρούν ως σύμβολο θείας δύναμης. Kατά τους ύστερους ρωμαϊκούς χρόνους, μετά από προσπάθειες του αυτοκράτορα Aυρηλιανού (215-275 μ.X.), η ηλιολατρία κατέλαβε σημαντικότατη θέση στη θρησκευτική ζωή της αυτοκρατορίας, οδηγώντας τελικά σε αυτό που σήμερα αποκαλούμε ηλιακό μονοθεϊσμό.Όλοι σχεδόν οι θεοί εκείνης της περιόδου είχαν ηλιακές ιδιότητες, και ως εκ τούτου τόσο στον Mίθρα όσο και στον Xριστό αποδόθηκαν χαρακτηριστικά τέτοιων θεοτήτων.
 
Στις ισημερίες και στα αντίστοιχα ηλιοστάσια τοποθετήθηκαν σπουδαίες γιορτές με θαυμάσιο τελετουργικό και λαϊκά -κατά τόπους- έθιμα, τα οποία εκχριστιανισμένα επιζούν μέχρι σήμερα. Eίναι γεγονός ότι κάθε λαός μέσω των εορτών, των ηθών και των εθίμων του εκφράζει χαρακτηριστικές και συχνά κρυφές πτυχές της εν γένει κοινωνικής ζωής του. Tα έθιμα, εμπνευσμένα άλλοτε από πανάρχαιες φυσικές λατρείες και δεισιδαιμονίες και άλλοτε από θεολογικές δοξασίες, αποτελούν πάντα μια εκδήλωση του ψυχισμού ενός λαού και επομένως, πολλές φορές, αφορμή γλεντιού και εκτόνωσης.Tονίζουμε ότι, στο μακρινό παρελθόν, για τον πρωτόγονο η παρατήρηση και η κατανόηση των εποχικών μεταβολών που επέβαλε η πορεία του Ήλιου από τα ισημερινά σημεία και τα ηλιοστάσια, ήταν θεμελιώδης προϋπόθεση για την επιβίωσή του. H ζωή του εξαρτιόταν από τον κύκλο της βλάστησης και γι' αυτό ανέδειξε τη Γαία σε Mητέρα θεά, λόγω της αστείρευτης αναπαραγωγικής της ικανότητας. Παράλληλα με τη Mητέρα Γη, τίμησε, όπως θα δούμε αναλυτικά στη συνέχεια, και το ετήσιο φαινόμενο της εποχικής περιοδικότητας της βλάστησης στη μορφή ενός θεού, που αποτελούσε το ταίρι της θεάς και ο οποίος πεθαίνει και ανασταίνεται ανά έτος, όπως νεκρώνει και ξαναβλασταίνει η φύση ολόκληρη.
 
Eπιπλέον, η εαρινή ισημερία (21 Mαρτίου) και η αντίστοιχη φθινοπωρινή (22 Σεπτεμβρίου) για το βόρειο ημισφαίριο της Γης χρησιμοποιήθηκαν ως ημερολογιακά ορόσημα, και το ίδιο συνέβη για το θερινό (21 Iουνίου) και για το χειμερινό ηλιοστάσιο (22 Δεκεμβρίου). Στις δύο ισημερίες, στις οποίες παλιότερα πανηγυρίζονταν  τα Mεγάλα Eλευσίνια, τα Mυστήρια του Όσιρη και της Ίσιδας, καθώς και τα Iλάρια, σήμερα γιορτάζονται ο Eυαγγελισμός της Θεοτόκου.Στα αντίστοιχα ηλιοστάσια, στα οποία ο Ήλιος βρίσκεται στη μεγαλύτερη δυνατή απόσταση (βόρεια ή νότια) από τον ισημερινό, γιορτάζουμε στο μεν θερινό το Γενέθλιον του Aγίου Iωάννου του Προδρόμου, στο δε χειμερινό, τη Γέννηση του Iησού Xριστού, με τα αντίστοιχα κατά τόπους πανάρχαια έθιμα που επιζούν μέχρι σήμερα.

H μυθολογία του Ήλιου
 

Όλοι οι αρχαίοι λαοί,λάτρευαν σαν θεό τον φωτοδότη και ζωοδότη Ήλιο.Σύμφωνα με τη μυθολογία μας ο Ήλιος (δωρικά Aέλιος ή Άλιος και ομηρικά Hέλιος) ήταν Tιτανίδης, τέκνο του Yπερίωνος και της Θείας (Θυίας), ενώ αδελφές του ήταν η Σελήνη και η Hώς (Aυγή). Ήδη από τον 5ο π.X. αιώνα δεν θεωρείται αυτοτελής θεότητα, αλλά συγχέεται με τον Aπόλλωνα, ο οποίος γι' αυτό καλείται και Φοίβος, κυριολεκτικά ο λάμπων θεός. O Ήλιος, σύμφωνα με την αρχαία ελληνική παράδοση, διέσχιζε κατά τη διάρκεια της ημερήσιας πορείας του τον ουρανό καθισμένος σε ένα χρυσό άρμα που το έσερναν τέσσερις πυρίπνοοι ίπποι, ο Eώος, ο Aίθων, ο Πυρόεις και ο Φλέγων, φωτίζοντας με τις ακτίνες του το όλον Σύμπαν. Kαθημερινά ολοκλήρωνε την πορεία του φτάνοντας κάθε βράδυ στη χώρα των Eσπερίδων, απ' όπου - διασχίζοντας τον Ωκεανό- επέστρεφε στην Aνατολή -χώρα των Aιθιόπων- ξαπλωμένος σ' ένα χρυσό κρεβάτι, φτιαγμένο από τον Ήφαιστο, για να λάμψει και πάλι την επόμενη μέρα πάνω από τον κόσμο. Στην αρχαία Eλλάδα το πλέον ονομαστό κέντρο της λατρείας του ήταν η Pόδος, όπου υπήρχε και άγαλμά του, ο περίφημος Kολοσσός -ένα από τα επτά θαύματα της αρχαιότητας. Προς τιμήν του γιορτάζονταν τα Aλίεια, κατά τη διάρκεια των οποίων πρόσφεραν στον θεό ένα άρμα ζευγμένο σε τέσσερις ίππους (τέθριππο) που το έριχναν στη θάλασσα.

 O Ήλιος ήταν ο χορηγός του φωτός και της ζωής του σύμπαντος κόσμου. Eπόμενο ήταν, λοιπόν, οι λαοί να καθιερώσουν προς τιμήν του τις λαμπρότερες τελετουργίες τους, ιδιαιτέρως στα τέσσερα χαρακτηριστικά σημεία της τροχιάς του, που υποδήλωναν -κατά τη διάρκεια του τροπικού-εποχικού έτους- το πέρασμα από τη μια εποχή στην άλλη. Oι τελετουργίες αυτές είχαν και έχουν κοσμικό αλλά και φιλοσοφικό νόημα. Συμβόλιζαν την ανάγκη της διευθέτησης των κρίσεων και των ανισορροπιών μεταξύ των ατόμων, των ομάδων ή ακόμη και των κοσμικών σχέσεων, ούτως ώστε ο ανανεωμένος Kόσμος να προχωρήσει στην ανασυγκρότηση της διασαλευθείσης κοσμικής τάξης.

 

Ο Αστερισμός της Μεγάλης Άρκτου

Αν κοιτάξουμε το βράδυ προς το Βορρά, θα βρούμε εύκολα τον αστερισμό της Μεγάλης Άρκτου.Αποτελείται συνολικά από 138 άστρα. Τη Μεγάλη Άρκτο θα την αναγνωρίσουμε εύκολα από τα 7 λαμπρότερα άστρα της, που αν τα ενώσουμε με νοητές γραμμές σχηματίζουν ένα σχήμα σαν κατσαρόλα. Από τα 7 λαμπρότερα άστρα της, τα 4 σχηματίζουν ένα τετράπλευρο, το σώμα της Άρκτου, και τα υπόλοιπα 3 την ουρά της.O αστερισμός της Μεγάλης Άρκτου είναι ο σπουδαιότερος αστερισμός τον βόρειου ημισφαιρίού, γνωστός από την αρχαιότητα. Πολλοί λαοί την ονομάζουν Άμαξα, γιατί τα 4 άστρα της αποτελούν το αμάξι και τους τροχούς τον, ενώ τα άλλα τρία το τιμόνι ή τα άλογα. Τη Μεγάλη 'Αρκτο ο 'Ομηρος την ονομάζει και Ελίκη, λόγω της συνεχούς περιστροφής της γύρω από το Βορρά, ενώ οι Ρωμαίοι την ονόμαζαν 'Αροτρο, και τα 7 άστρα που την αποτελούν Επτά Βόες. Από αυτούς πήρε και το όνομά τον ο γειτονικός αστερισμός τον Βοώτη (ο βοσκός των βοδιών).Ακόμα, από τη λατινική τους μετάφραση «σέπτεμ τριόνες» (επτά βόδια) προήλθε η λατινική ονομασία τον Βορρά, μια και βρίσκονται κοντά σ' αυτόν.

Μυθολογία

Η πλούσια σε φαντασία ελληνική μυθολογία συνδέει τη Μεγάλη 'Αρκτο με την ερωτική δραστηριότητα τον σκανταλιάρη Δία.Ο Δίας, λοιπόν, έβαλε στο μάτι την πανέμορφη Νύμφη Καλλιστώ, τη μονάκριβη κόρη τον Λυκάονα, βασιλιά της Αρκαδίας με τους 50 γιους. Η Καλλιστώ από την ερωτική της σχέση με το Δία γέννησε τον ήρωα Αρκάδα, γενάρχη των Αρκάδων. Η παράνομη αυτή σχέση προκάλεσε, όπως ήταν επόμενο, τη ζήλια και την οργή της Θεάς 'Ηρας. 'Ετσι, για να εκδικηθεί, μεταμόρφωσε την πεντάμορφη Καλλιστώ σε αρκούδα.Η κακομοίρα η Καλλιστώ, μεταμορφωμένη σε αρκούδα, περιπλανιόταν χρόνια μέσα στα πυκνά δάση της Αρκαδίας, ώσπου κάποτε συνάντησε, παλικάρι πια, το γιο της τον Αρκάδα, που κυνηγούσε άγρια ζώα στο δάσος. Η Καλλιστώ επηρεασμένη από τη μητρική της αγάπη, ξεχνώντας ότι ήταν αρκούδα, έτρεξε να τον αγκαλιάσει. Ο Αρκάδας όμως, όπως ήταν επόμενο, δεν αναγνώρισε τη μάνα τον. Βλέποντας μια αρκούδα να τον επιτίθεται, σήκωσε το δόρύ τον να τη σκοτώσει. Ο πανταχού παρών, όμως, Δίας, για να προλάβει τη μητροκτονία, μεταμόρφωσε και τον Αρκάδα σε 'Αρκτο. Μόνο τότε το μικρό αρκουδάκι αναγνώρισε τη μάνα του και έτρεξε χαρούμενο να κυλιστεί στα πόδια της.

Ο παντοδύναμος Δίας, για να τους γλιτώσει μια και καλή από την οργή της 'Ηρας, έστειλε και τους δύο στον ουρανό και τους έκανε αστερισμούς, για να χαίρονται εκεί αιώνια τις νύχτες ο ένας κοντά στον άλλο. Η μητέρα έγινε ο αστερισμός της Μεγάλης 'Αρκτου, η κορωνίδα τον βόρειού ημισφαιρίού τον ουρανού, και γιος της, ο Αρκάδας, ο αστερισμός της Μικρής 'Αρκτου.Η ζήλια, όμως, της 'Ηρας δε σταμάτησε εδώ. Αφού έκανε μια ζωηρή σκηνή ζηλοτυπίας στον πονηρούλη Δία, θυμωμένη πολυ από τη μεγάλη τιμή που έκανε στη φίλη του και το γιο τους, έστειλε τη Θέτιδα να διατάξει τον Ωκεανό, που αντιπροσώπευε τον ουρανό, να μην επιτρέψει ποτέ στους αστερισμούς αυτούς να βρουν ξεκούραση στους κόλπους του. Απαγορευσε , λοιπόν, στους δύο εχθρούς της να ανατέλλουν και να δύουν, για να μη λούζονται ποτέ στα υγρά βασίλεια του ωκεανού και να ξεκουράζονται. Έγιναν, δηλαδή, αειφανείς  αστερισμοί.

'Ετσι, οι δύο 'Αρκτοι από τότε ουδέποτε ξεκουράζονται, ενώ τους καταδιώκει συνεχώς ο Αρκτούρος, ο επικεφαλής των Θηρευτικών Κυνών.H ονομασία της Μεγάλης 'Αρκτου συνδέεται με έναν αρχαϊκό αρκαδικό μύθο. Στη Μαντινεία της Αρκαδίας υπάρχει η εξής παράδοση: «Στους αρχαϊκούς χρόνους ο ουρανός ήταν κολλημένος με τη Γη, γυάλινος αλλά μεριές μεριές μαλακός. Κάποιοι κυνηγοί σκότωσαν σε ένα κυνήγι μιαν αρκούδα και κάρφωσαν το αρκουδοτόμαρο στον ουρανό. 'Ετσι, σχηματίστηκε η Μεγάλη 'Αρκτος, και τα καρφιά έγιναν τα άστρα της».

Η Εαρινή Ισημερία του Ηλίου

Η Εαρινή Ισημερία του Ηλίου συμβολίζει τον θάνατο των παθών της τιτανικής φύσεως του ανθρώπου και την εκδήλωση της αρετής και την απόκτηση της ΣΟΦΙΑΣ. Ιερό δράμα της εξελικτικής πορείας της φύσεως που θα του εξασφαλίσουν τον θρίαμβό των επί του νόμου του θανάτου και την ανάστασή του στις πνευματικές φύσεις του πνευματικού κόσμου αθανάτων.Οι Ορφικοί συμβόλιζαν την εαρινή ισημερία με τον θάνατο του Διονύσου του Ζαγρέως και την εκ νέου γέννησή του με την παρέμβαση της Θεάς Αθηνάς  (δηλαδή του σοφού πνεύματος) από την φύση του Ολυμπίου Διός ως Διονύσου του Άνθιου, ο οποίος κατόπιν μεταμορφώνεται στον Διόνυσο τον Ελευθερέα δηλαδή τον ελευθερωτή των ανθρωπίνων ψυχών εκ των δεσμών της ύλης και της εν γένει υλοβαρούς τους φύσεως. Έτσι ο Διόνυσος ο Ζαγρεύς από χθόνια θεότητα μεταμορφώνεται σε ουράνια θεότητα, τον Διόνυσο τον Ελευθερέα.

Την ημέρα της εαρινής ισημερίας οι Ορφικοί τελούσαν συμπόσια τα λεγόμενα ΩΜΟΦΑΓΙΑ κατά τα οποία θυσίαζαν τον Διονυσιακό Ταύρο.Αλλά ποίος ήταν ο Διονυσιακός Ταύρος; Με την αλληγορία αυτήν ο θείος Ορφέας έκρυψε επιμελώς μια μεγάλη αλήθεια που μόνο άκρως μεμυημένοι στα Ορφικά μυστήρια μπορούσαν να κατανοήσουν.Επί του σημείου αυτού μόνον τα εξής ολίγα μπορούν να λεχθούν: Ο ΔΙΟΝΥΣΟΣ είναι τέκνο του θεού Διός. Ο ΤΑΥΡΟΣ  είναι μία εκ των πτυχών του Νόμου του Φάνητος, ο οποίος αφομοιωθείς στην φύση του Διός, έδωσε στον Δία τις πνευματικές εξουσίες του Ουρανού (αυτό εικονίζει την θεοποίηση). Ένα από τα τέκνα του θεού Διός φέρει ως σύμβολό του τον Ταύρο και εκείνος από τους Μύστες των Ορφικών μυστηρίων που θα γνώριζε και θα εκτιμούσε αυτό το τέκνο του θεού Διός θα εννοούσε και την συμβολική έννοια του Ταύρου. Ο συνδυασμός του Διονύσου και του Ταύρου αποτελούν την βάση της μεγάλης αποκαλυφθείσης αλήθειας του θείου Ορφέα, γιατί αποτελούν την λύση του προβλήματος περί της αθανασίας της ανθρώπινης ψυχής. Η τρίτη μύηση στα Ορφικά μυστήρια λάμβανε χώρα κατά την εαρινή ισημερία του ηλίου. Ο χρόνος από της μυήσεως αυτής μέχρι την επομένη μύηση που ελάμβανε χώρα κατά την θερινή τροπή του Ηλίου ήταν ο χρόνος κατά τον οποίο ο μυούμενος έπρεπε να εκδηλώσει αρμονική ιδεολογία ανάλογη προς τα εκδηλούμενα χρώματα των ανθέων αυτής της εποχής ως και αρμονική αισθηματολογία ανάλογη προς τα αρώματα των ανθέων αυτής της εποχής. Κατά τους Ορφικούς τα αρώματα και τα χρώματα αυτής της εποχής αναπαριστούν την βαίνουσα προς αποθέωση ανθρώπινη ψυχή η οποία απέβαλε το έρεβος και προορίζεται πλέον σε θεία πνευματική ανάσταση και την τέλεια αθανασία.

Στα Ελευσίνια μυστήρια η εαρινή ισημερία συμβολιζότανε με την απελευθέρωση της Περσεφόνης από το βασίλειο του Πλούτωνα (που είναι χθόνια θεότητα). Την απελευθέρωσή της την πραγματοποιεί ο Διόνυσος ο Ελευθερέας (που είναι ουράνια θεότητα), ο οποίος την μεταφέρει στον Όλυμπο δηλαδή την μεταμορφώνει σε Ουράνια θεότητα. Ο συμβολισμός αυτός των Ελευσίνιων μυστηρίων, δείχνει και την περαιτέρω δράση των πνευματικών οντοτήτων.Επίσης θεωρούσαν ότι η εαρινή ισημερία αντιπροσωπεύει τον θάνατο του τιτανικού οργανισμού των ανθρωπίνων ψυχών, την μεταμόρφωσή τους και την αναγέννησή τους στις πνευματικές φύσεις του πνευματικού κόσμου. Οι Ελευσίνιοι τελούσαν την γιορτή των Παναθηναίων ενώ παράλληλα γινόντουσαν τελετές και εσωτερικά που όμως δεν μας είναι γνωστές.

Η περίοδος από την εαρινή ισημερία μέχρι την θερινή τροπή του Ηλίου συμβολίζει την περίοδος της αναγεννήσεως και μεταμορφώσεως των ανθρωπίνων ψυχών στις πνευματικές φύσεις του πνευματικού κόσμου ως και της προετοιμασίας τους για τον πλήρη αποχωρισμό τους από το έρεβος. Στο φυτικό επίπεδο είναι η εποχή της μεταμορφώσεως της βλαστήσεως και της εκδηλώσεως των ανθέων και των χρωμάτων αυτών.Οι Ορφικοί, το χρονικό διάστημα που μεσολαβούσε μέχρι την επόμενη μύηση, το θεωρούσαν ως απαραίτητο για να εκδηλώσει ο μυούμενος αρμονική ιδεολογία όπως είναι αρμονικά εκδηλωμένα τα χρώματα των ανθέων της εποχής αυτής.Κατά τους μύστες της Ελευσίνας, η εποχή που περιλαμβάνεται μεταξύ εαρινής ισημερίας και θερινής τροπής του Ηλίου είναι η περίοδος κατά την οποία το ανιστάμενο πνεύμα έρχεται στην αποθέωση.

Ο Φιλόσοφος των Αντικυθήρων

Ο Φιλόσοφος των Αντικυθήρων βρέθηκε στο βυθό της θάλασσας των Αντικυθήρων, μαζί με πολλά άλλα γλυπτά, το 1901-1902.Η κεφαλή, παρόλη τη διάβρωση της επιφάνειας, σώζεται σε αρκετά καλή κατάσταση. Ίχνη «ραφών» στη βάση του λαιμού, μπροστά και αριστερά, επιβεβαιώνουν ότι είχε χυτευθεί χωριστά από το σώμα. Ένθετα ήταν τα μάτια. Εξωτερικά έφεραν περίγραμμα από λεπτή μετάλλινη ταινία, ενώ οι βολβοί ήταν από λευκή άλλοτε, υποκίτρινη σήμερα, ύλη, ίσως αλάβαστρο. Με τον ίδιο τρόπο, με αλάβαστρο δηλαδή και μετάλλινο περίγραμμα, ήταν κατασκευασμένες και οι ίριδες. Αντίθετα τα χείλη, που ήταν από κοκκινόχρωμο κράμα καθαρότερου χαλκού, φαίνεται να έχουν χυτευθεί μαζί με το πρόσωπο. Το παχύ μουστάκι και οι λεπτές χαράξεις στο γένι έγιναν με πολύ λεπτό καλέμι. Τρία ορθογώνια «μπαλώματα» στην περιοχή των μαλλιών και του λαιμού οφείλονται σε επισκευές μετά τη χύτευση.

Πρόκειται για το πορτρέτο ενός γενειοφόρου ηλικιωμένου άνδρα, στο οποίο αποδίδονται με ρεαλισμό τα ατομικά του χαρακτηριστικά. Η σχετικά μεγάλη κεφαλή στρέφεται ελαφρώς προς τα αριστερά. Σχεδόν τετράγωνο είναι το σχήμα του κρανίου, ενώ κοντός και στιβαρός ο λαιμός. Τα μαλλιά σχηματίζουν αχτένιστους, ακατάστατους βοστρύχους, σε αντίθεση με τα γένια που είναι πιο ήρεμα και καλοχτενισμένα. Η μύτη είναι μακριά, με πλατιά πτερύγια, και τα χείλη λεπτά, κρυμμένα κάτω από το παχύ μουστάκι. Τα μάτια είναι μικρά και στρογγυλά και τα βλέφαρα ασυνήθιστα πλατιά. Τα ανασηκωμένα παχιά φρύδια και οι βαθιές ρυτίδες στο μέτωπο προσδίδουν εκφραστικότητα και ζωντάνια στο πρόσωπο. Η ατημέλητη εμφάνιση της μορφής παραπέμπει σε κυνικό φιλόσοφο. Για το λόγο αυτό έχει διατυπωθεί η άποψη ότι παριστάνει τον Αθηναίο κυνικό Αντισθένη (450/445-365 π.Χ.) που υπήρξε δάσκαλος του Διογένη. Η Σέμνη Καρούζου διατύπωσε για πρώτη φορά, το 1985, την άποψη ότι το πορτρέτο ίσως παριστάνει τον περίφημο φιλόσοφο του 3ου αι. π.Χ. Βίωνα Βορυσθενίτη (από τον ποταμό Βορυσθένη της Ολβίας, στη σημερινή Ουκρανία). Ο Βίων, που ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του ως μαθητής του περιπατητικού Θεόφραστου, έγινε αργότερα διάσημος για τον ηδονιστικό κυνισμό του και την ειρωνεία του, που πήγαζε ίσως από την περιφρόνησή του στην ταπεινή του καταγωγή (λέγεται ότι ήταν γιος ενός ψαρά και μιας εταίρας). Δίδασκε την αποσύνδεση από τα υλικά πράγματα για την επίτευξη της πνευματικής γαλήνης, ενώ στα στερνά του καταπιάστηκε και με τη μαγεία για να ξεπεράσει το φόβο του θανάτου. Άφησε το στίγμα του στα γράμματα με τις σατιρικές «διατριβές» του. Μια βέβαιη ερμηνεία του απεικονιζόμενου προσώπου είναι αδύνατη, αφού και ο τόπος ανίδρυσης του αγάλματος είναι άγνωστος. 

Στο έργο, που αποτελεί ένα από τα σπουδαιότερα παραδείγματα ψυχογραφικής εμβάθυνσης, αναγνωρίζονται στοιχεία του πρώιμου μπαρόκ και για το λόγο αυτό προκρίνεται η χρονολόγησή του γύρω στο 230 ή πιθανόν στα 220-210 π.Χ. Έχει, ωστόσο, υποστηριχθεί και η χρονολόγησή του στο α΄ μισό του 2ου αι. π.Χ., εξαιτίας του ρεαλισμού του, που τον φέρνει κοντά σε δημιουργίες της μέσης ελληνιστικής περιόδου. Προτάσεις για μια πρωιμότερη χρονολόγησή του, περί το 340 π.Χ., που βασίζονται στις τροχάδες, στον τύπο δηλαδή των σανδαλιών που αποδίδονται στο άγαλμα, δεν φαίνεται να ευσταθούν, καθώς αυτό το είδος των σανδαλιών απαντά στην τέχνη από τον 5ο αι. π.Χ. ως τους ρωμαϊκούς χρόνους. Η Σ. Καρούζου θεώρησε την κεφαλή έργο της ροδιακής σχολής χαλκοπλαστικής.

Ο ανδριάντας του «Φιλοσόφου των Αντικυθήρων»

Στον ανδριάντα αποδίδονται η κεφαλή (Χ 13400), τα χέρια (X 15105, X 15108), τα άκρα πόδια που φορούν σανδάλια (X 15091, X 15090) και τα τμήματα ιματίου (X 18932, X 15088). Σύμφωνα με τη σχεδιαστική αναπαράσταση του Ι. Σβορώνου ο «φιλόσοφος» παριστανόταν όρθιος να πατάει σταθερά και με τα δύο πόδια στο έδαφος και να φοράει μακρύ ιμάτιο, που θα κάλυπτε το μεγαλύτερο μέρος του σώματος, ως τα γόνατα, και θα αναδιπλωνόταν στον αριστερό ώμο. Με το αριστερό χέρι κρατούσε ραβδί, ενώ το δεξί, λυγισμένο στον αγκώνα, ήταν προτεταμένο σε χειρονομία χαρακτηριστική των ρητόρων.

Υλικό: Χαλκός

Προέλευση: Ναυάγιο Αντικυθήρων. Από την ανέλκυση των ετών 1900-1901
Χρονολόγηση: Γύρω στα 230 π.Χ. ή λίγο αργότερα 
Διαστάσεις Κεφαλής: Ύψος: 0,35 μ.
Αριθμός ευρετηρίου: Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, Χ 13400, X 15105, X 15108, X 15091, X 15090, X 18932, X 15088, Χ 13400.
Χώρος έκθεσης: Πτέρυγα Περιοδικών Εκθέσεων, Αίθουσα Ι, Αίθουσα ΙΙ.

Οταν ο Ποσειδών συγκλονίζει τη γη

Ο πανίσχυρος θεός Ποσειδώνας εξουσίαζε τα έγκατα της γης όπως δείχνουν οι ονομασίες του ενοσίχθων (ο σείων τη γη), ενοσίγαιος, γαίας κινητήρ, σεισίχθων αλλά και το ίδιο το όνομά του που έχει ερμηνευθεί και ως σύζυγος - κυρίαρχος της γης, ενώ  ο έγκλειστος γίγαντας Εγκέλαδος στην προσπαθειά του να ελευθερωθεί προκαλούσε σεισμό. Ο Σοφοκλής τον ονομάζει ''γης τε και αλμυράς θαλάσσης άγριον μοχλευτήν''. Στον Ποσειδώνα αποδίδει η ελληνική παράδοση τη διαμόρφωση της γήινης επιφάνειας όπως τη γνωρίζει ο άνθρωπος με όρη, νησιά, ποταμούς, ισθμούς, φαράγγια, κόλπους κτλ. Αυτός, σείοντας τη γη, απέσπασε τμήματα από τις ξηρές και δημιούργησε νησιά όπως π.χ. όταν, για να εξουδετερώσει τον γίγαντα Πολυβώτη στον αγώνα των θεών εναντίον των γιγάντων, έκοψε με την τρίαινά του τμήμα από την Κω και μ’ αυτό τον καταπλάκωσε, δημιουργώντας τη Νίσυρο. Στη Θεσσαλία διέρρηξε με την τρίαινα τα βουνά ώστε να βρουν διέξοδο τα νερά που λίμναζαν εκεί σχηματίζοντας τα Τέμπη. Σεισμός κατά την παράδοση έκανε τη Σικελία «αναρραγήναι» από το άκρο της ιταλικής χερσονήσου. Το σημείο αυτό ονομάστηκε Ρήγιον.

Οταν ο Ποσειδών συγκλονίζει τη γη φοβούνται ακόμη και οι θεοί, ιδίως ο αδελφός του ο Αδης που αγωνιά μήπως ανοίξει η γη και αποκαλυφθεί το σκοτεινό του βασίλειο.  Πέρα από τις παραδόσεις με τις οποίες ερμήνευαν τη διαμόρφωση του εδάφους στα πανάρχαια χρόνια ως αποτέλεσμα της δράσης του Ποσειδώνος, οι Έλληνες απέδιδαν στην μήνιν του και τις πραγματικές φυσικές καταστροφές (μηνύσαντα τον Ποσειδώνα διά του σεισμού και του κατακλυσμού τας ασεβούσας πόλεις λυμήνεσθαι). Αυτόν επικαλούνταν για την επαναφορά της σταθερότητας του εδάφους με τα επίθετα ασφάλειος, σωτήρ, εδραίος, αφού αυτός ήταν ικανός κινείν και σώζειν, αλλά και για τη στερεότητα των κτισμάτων ως θεμελιούχος και τειχοποιός. Εργο δικό του είναι τα τείχη της Τροίας.

Στην Τροία φθάνει πετώντας πάνω απ’ τα κύματα με το χρυσό του άρμα. Ξεπεζεύει στα βάθη της θάλασσας ανάμεσα στην Ιμβρο και στην Τένεδο σ’ ένα μεγάλο σπήλαιο που υπάρχει εκεί και δένει τα χαλκόποδα, χρυσότριχα άλογά του με χρυσά δεσμά, να περιμένουν εκεί τον κύριό τους. Πώς να μη συσχετίσει κανείς την ομηρική παράδοση περί υπάρξεως μεγάλου υποθαλάσσιου σπηλαίου στον χώρο αυτό, που το επισκέπτεται ο κοσμοσείστης θεός με τα σύγχρονα επιστημονικά δεδομένα περί των ρηγμάτων της περιοχής και πώς να μη θαυμάσουμε το ομηρικό κείμενο που περιέχει και γεωλογικές παραδόσεις απροσδόκητης και ανεξήγητης για μας ακρίβειας!  Στις περιοχές που πλήττονταν από σεισμούς κυριαρχούσε η λατρεία του Ποσειδώνα. Στην αγορά της Σπάρτης, υπήρχε άγαλμα του Ποσειδώνος Ασφαλείου.
 
Κοιτίδα της λατρείας του στα ιστορικά χρόνια, ως χθόνιας και όχι θαλάσσιας θεότητας, είναι η Πελοπόννησος, την οποία οι ιστορικοί Εφορος και Διόδωρος ονομάζουν οικητήριον Ποσειδώνος και ιεράν Ποσειδώνος, αλλά και η Βοιωτία χαρακτηρίζεται ιερά γη του Ποσειδώνα. Ενδεικτική του κυρίαρχου χθόνιου χαρακτήρα του Ποσειδώνα στην Πελοπόννησο είναι η έντονη λατρεία του στις αρκαδικές πόλεις, μολονότι η αρχαία Αρκαδία δεν είχε θάλασσα.  Οι πληροφορίες των αρχαίων πηγών περί σεισμών δεν είναι λίγες. Περιορίζονται όμως εύλογα από το θέμα που εξιστορεί ο κάθε συγγραφέας και αναφέρονται κατά κανόνα σε σεισμούς που συνέβησαν κατά τη διάρκεια των εξιστορούμενων γεγονότων ή επηρέασαν τις εξελίξεις. Έτσι μεγάλοι σεισμοί που βεβαιώνονται ή πιθανολογούνται ανασκαφικά σε κάποιες περιοχές του ελλαδικού χώρου δεν αναφέρονται στις πηγές ενώ για άλλους σώζονται αρκετά λεπτομερείς περιγραφές του φαινομένου και των συνεπειών του. Άλλοτε πάλι αναφέρονται σεισμοί σε κάποιες περιοχές, χωρίς άλλη πληροφορία. Πάντως στα 27 χρόνια του Πελοποννησιακού Πολέμου που ιστορεί, ο Θουκυδίδης αναφέρει εννέα καταστρεπτικούς σεισμούς σε διάφορες ελληνικές πόλεις. Τα περί σεισμών πραγματεύονται με κάποια διεξοδικότητα οι Αριστοτέλης, Πλίνιος, Διόδωρος, Παυσανίας και Στράβων.

 Η γενική εικόνα που προκύπτει από τις πηγές είναι ότι στα ιστορικά χρόνια από σεισμούς έπασχε κυρίως η Πελοπόννησος, και ιδιαίτερα η Λακωνική, η Λοκρίδα και το ΝΑ Αιγαίο. Η Λακωνία ονομαζόταν εύσειστος και καιετάεσσα από τους καιετούς (χάσματα) που υπήρχαν εκεί. Γνωστός είναι ο μεγάλος σεισμός της Σπάρτης το θέρος του 464 π.Χ. Η σφοδρότητά του ήταν ασύλληπτη. Οι κορυφές του Ταϋγέτου απερράγησαν και άνοιξαν χάσματα σε διάφορα σημεία. Στο γυμνάσιο λίγο πριν από τον σεισμό ασκούνταν έφηβοι και νεανίσκοι, όταν παρουσιάστηκε ένας λαγός. Οι νεανίσκοι βγήκαν να τον κυνηγήσουν και σώθηκαν ενώ οι έφηβοι που παρέμειναν μέσα σκοτώθηκαν με την κατάρρευση του κτιρίου. Ο κοινός τάφος τους ονομάστηκε Σεισματίας. Καθώς οι δονήσεις διήρκεσαν μέρες και ήταν συνεχείς και ισχυρές, όλα τα σπίτια γκρεμίστηκαν εκ θεμελίων και αναφέρονται πάνω από 20.000 θύματα. Η ολοκληρωτική καταστροφή θεωρήθηκε ότι οφειλόταν στην οργή του Ποσειδώνος, που προκάλεσαν οι Σπαρτιάτες γιατί είχαν αποσπάσει από τον βωμό του στο Ταίναρο και θανατώσει είλωτες καταδικασμένους σε θάνατο, που είχαν καταφύγει σ’ αυτό το φημισμένο άσυλο. Η τιμωρία ήρθε σύντομα: ου μετά πολύ εσείσθη σφίσιν η πόλις συνεχεί τε ομού και ισχυρώ τω σεισμώ ώστε οικίαν μηδαμίαν των εν Λακεδαίμονι αντισχείν.

Ολόκληρη την πόλη σώριασε στο έδαφος ο Ποσειδών Ταινάριος (ες έδαφος την πόλιν πάσαν κατέβαλεν ο θεός). Η καταστροφή όμως αποτέλεσε ευκαιρία γενίκευσης της αρχικά περιορισμένης εξέγερσης των ειλώτων, που αποφάσισαν αιφνιδιάζοντας τους επιζώντες να κυριεύσουν την πόλη. Η Σπάρτη σώθηκε χάρη στην αντίδραση του βασιλιά Αρχιδάμου, που κατάφερε να συγκεντρώσει και να παρατάξει για μάχη τους Σπαρτιάτες που προσπαθούσαν να βγάλουν από τα ερείπια ό,τι πολύτιμο είχαν. Πάντως, οι πλείοι των δισμυρίων νεκροί προκάλεσαν στο δημογραφικό πρόβλημα της Σπάρτης σοβαρότατες επιπτώσεις, εμφανείς για περισσότερο από μία γενιά, ως κριτήριο των στρατιωτικών της επιλογών. Τον χειμώνα του 427 π.Χ., όταν η Αθήνα μαστιζόταν από τον λοιμό, έγιναν πολλοί σεισμοί στην Αθήνα, στην Εύβοια και στη Βοιωτία και πιο δυνατοί στον βοιωτικό Ορχομενό. Το επόμενο θέρος, ενώ οι Πελοποννήσιοι είχαν προχωρήσει ως τον Ισθμό για να εισβάλουν στην Αττική, ισχυροί σεισμοί τούς ανάγκασαν να γυρίσουν πίσω.

Τότε οι Οροβιές, στο ΒΔ άκρο της Εύβοιας, κατά την εξιστόρηση του Θουκυδίδη, κατακλύσθηκαν από τεράστιο κύμα και όσοι δεν πρόφθασαν να καταφύγουν στα υψώματα σκοτώθηκαν, ενώ τμήμα της ξηράς καταποντίστηκε. Το κύμα παρέσυρε και τμήμα του αθηναϊκού τείχους στο νησάκι Αταλάντη της Λοκρίδος, όπου κομμάτιασε μία από τις δύο αθηναϊκές τριήρεις που ήταν τραβηγμένες στην ξηρά. Στην αντικρινή Πεπάρηθο (Σκόπελο) εγένετο κύματος επαναχώρησις και καταστράφηκε τμήμα του τείχους, το πρυτανείο και οικίες. Ο Στράβων περιγράφει τις συνέπειες ενός φοβερού σεισμού στην περιοχή Εύβοιας και Λοκρίδος. Οι θερμές πηγές της Αιδηψού και των Θερμοπυλών στέρεψαν για τρεις μέρες. Στους Ωρεούς (Βόρεια Εύβοια) κατέρρευσαν επτακόσιες οικίες και το παραθαλάσσιο τείχος. Η Σκάρφεια καταστράφηκε εκ θεμελίων, χίλιοι επτακόσιοι άνθρωποι σκοτώθηκαν, ενώ στο Θρόνιον περίπου εννιακόσιοι. Καταστροφές έγιναν στον Εχίνο, στα Φάλαρα, στην Ηράκλεια, στη Λαμία και στη Λάρισα. Το τείχος της Ελάτειας ράγισε και στην Αταλάντη δημιουργήθηκε ρήγμα. Μια τριήρης τινάχτηκε από τα νεώρια και έπεσε πέρα από το τείχος. Τον χειμώνα του 373 π.Χ. έγινε στον Κορινθιακό ο καταστρεπτικότερος ίσως σεισμός της ελληνικής ιστορίας, ενώ στην Αθήνα ήταν άρχων ο Αστείος. Χάθηκαν δύο σπουδαίες πόλεις: η Ελίκη (περί τα 7 χιλιόμετρα ΝΑ του Αιγίου) και η Βούρα. Τότε καταστράφηκε και ο ναός του Απόλλωνος στους Δελφούς.

Ο σεισμός αποδόθηκε στην οργή του Ποσειδώνα που είχαν προκαλέσει οι Ελικαείς γιατί σκότωσαν ίωνες ικέτες που κατέφυγαν στο ιερό του Ελικωνίου Ποσειδώνος. Πέντε μέρες προ του καταποντισμού τα ζώα εγκατέλειψαν το έδαφος της Ελίκης. Ο τρομερός σεισμός έγινε ξαφνικά και νύχτα, και ταυτόχρονα η ξηρά κατακλύστηκε από τη θάλασσα και η Ελίκη ­ που απείχε 12 στάδια, δηλαδή 2,16 χιλιόμετρα από τη θάλασσα ­ παρασύρθηκε αύτανδρη. Από το άλσος του Ποσειδώνος φαίνονταν μόνο οι κορφές των δέντρων. Κατά τον Ερατοσθένη, το χάλκινο άγαλμα του Ποσειδώνος, που κρατούσε ιππόκαμπο, βρισκόταν όρθιο στον βυθό ενάμιση αιώνα αργότερα και έσκιζε τα δίχτυα των ψαράδων. Δέκα λακωνικά πλοία αγκυροβολημένα εκεί βυθίστηκαν. Οι δύο χιλιάδες άνδρες που έστειλαν οι Αχαιοί για βοήθεια δεν κατόρθωσαν ούτε να περισυλλέξουν τους νεκρούς. Από τη Βούρα, που απείχε 40 στάδια (7,2 χιλιόμετρα) από τη θάλασσα, σώθηκαν μόνον όσοι έλειπαν από την πόλη. Ο σεισμός που κατέστρεψε τη Ρόδο περί το 226 π.Χ. μεταξύ των άλλων καταστροφών τσάκισε στα γόνατα και τον περίφημο κολοσσό ύψους 32 μ. και τον ξάπλωσε στο έδαφος. Σημαντική βοήθεια ήρθε τότε στη Ρόδο από διάφορα σημεία: ο Ιέρων των Συρακουσών έστειλε έξι τάλαντα αργύρου (περίπου 155 κιλά) και αργυρούς λέβητες για την ανοικοδόμηση του τείχους, παρείχε δε ατέλεια στα πλοία της Ρόδου. Οι παρόμοιες καταστροφές δεν αντιμετωπίζονταν πάντα με πνεύμα αλληλεγγύης.

Περί το 411 π.Χ., που η Κως είχε γκρεμιστεί συθέμελα από ισχυρό σεισμό, το μεγαλύτερο απ’ όσους θυμόμαστε ­ όπως γράφει ο Θουκυδίδης ­ και οι κάτοικοί της είχαν καταφύγει στα βουνά, ο Λακεδαιμόνιος Αστύοχος που περνούσε από εκεί με μερικά πλοία λεηλάτησε πλήρως το νησί, αφήνοντας πίσω μόνο τους ελεύθερους πολίτες που δεν εξανδραπόδισε. Οι παραπάνω σεισμοί αναφέρονται στις πηγές μεταξύ των καταστρεπτικότερων της αρχαίας ελληνικής ιστορίας.Το ολέθριο έργο του χθόνιου Ποσειδώνα που έσειε τη γη συμπληρωνόταν από γιγάντια κύματα που ύψωνε ο ίδιος ως κυρίαρχος της θάλασσας, καταστρέφοντας ή και βυθίζοντας ολόκληρες πόλεις.

Τι είναι λοιπόν οι Έλληνες Θεοί;

Ποιες ήταν λοιπόν οι θρησκευτικές πεποιθήσεις των προγόνων μας; Μας έχουν μάθει να λέμε και να νομίζουμε ότι "οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν στους Δώδεκα Ολύμπιους και σε άλλους αναρίθμητους Θεούς και Θεές".

Αυτό είναι ψέμα. Το ρήμα "πιστεύω" απουσιάζει παντελώς από την ορολογία των αρχαίων ελληνικών θρησκευτικών πεποιθήσεων. Ο όρoς "πίστη" παραπέμπει στην τυφλή αποδοχή ενός αυταρχικού Και ανεξέλεγχτου δόγματος ενώ το επίθετο "πιστός" χαρακτηρίζει μόνον τον δούλο. Οι πρόγονοι μας όμως ήσαν άνθρωποι ελεύθεροι. Δεν "πίστευαν" στις Θεές και τους Θεούς. Απλά τους λα­τρεύαν.


Τι ήταν λοιπόν οι Έλληνες Θεοί;

Μήπως πλάσματα της φαντασίας και των "ατελών" θρησκευτικών πεποιθήσεων των προγόνων μας ή μήπως κάτι άλλο πολύ πιο σημαντικό;

Μήπως υπέρτατες οντότητες που φώτισαν με τις διδασκαλίες τους, τους απολίτιστους προγόνους των προγόνων μας;

Μήπως αρχαιότατοι ευγενείς πρόγονοι των προγόνων μας που ωφέλησαν με τα έργα τους τις ανθρώπινες κοινωνίες;

Οι Έλληνες Θεοί δεν ορίζονται εύκολα.

Περικλείουν έναν τόσον απροσμέτρητο πλούτο εννοιών, γνώσεων και συναισθημάτων, ώστε τόμοι ολόκληροι εμπεριστα­τωμένων διατριβών δεν θα αρκούσαν προκειμένου να τον κατα­γράψουν. Οι Έλληνες Θεοί είναι πολύμορφοι, πολυποίκιλοι, πολυεπίπεδοι.
Οι Έλληνες Θεοί δεν βρίσκονται εκτός του Σύμπαντος Κό­σμου ούτε κατασκεύασαν τον Κόσμο

Ο Κόσμος τούτος υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει από μόνος του. Οι Θεές και οι Θεοί απλά τον κατοικούν και τον φροντίζουν.

Είναι δυναμικά μέλη του Σύμπαντος Κόσμου, αναντικατάστατες συνιστώσες της λειτουργίας του.
Γιατί όλο και περισσότεροι Έλληνες σήμερα επιδιώκουν με κάθε τρόπο το βάπτισμά τους στα νάματα της αρχαίας σοφίας? Διοτι γιατί αναζητούν την συμφιλίωση με τη Φύση, με το περιβάλλον, με το σώμα μας, με όλες τις σωματικές λειτουργίες και προπάντων την πνευματικη. Γιατι  επιδιώκουν και επίσημα την αναβίωση της Αρχαίας Ελληνικής Θρησκείας? Διότι η επιδίωξη της επαφής με το αρχαίο αθάνατο Ελληνικό Πνεύμα - την πηγή κάθε πολιτισμού - υπόσχεται τον εξανθρωπισμό του βίου μας. Υπόσχεται την υπέρβαση των σημερινών δεινών που επισώρευσε η Ύβρις. Υπόσχεται τη Χαρά της Ζωής.

Την χαρά που εμπνέουν όλες εκείνες οι αναρίθμητες συνιστώσες οι οποίες φροντίζουν, διατηρούν και συνεχίζουν τη Ζωή, και τις οποίες οι πρόγονοί μας ποιητικά αποκάλεσαν - όπως ξέρουμε - Αφροδίτη, Άρη, Ερμή, Αθηνά, Δήμητρα, Απόλλωνα, 'ρτεμη, Ήφαιστο, Διόνυσο, Δία, Ήρα, Πλούτωνα, Πο­σειδώνα, Εστία, Πάνα, Αμφιτρίτη, Ωκεανό, Νύμφες, Σατύρους, Διόσκουρους, Ηρακλή, Θησέα, Περσέα, Βελλεροφόντη, Κρόνο, Ουρανό, Ρέα, Γαία, Ευρυνόμη και... Έρωτα.

Οι Έλληνες Θεοί είναι ένα και το αυτό με τη Ζωή.Κι είναι θέμα δικό μας κι όχι δικό Τους, εάν θέλουμε να ευεργετηθούμε από την απόδοση τιμών προς τα πρόσωπά Τους.

Εάν φροντίζουμε, εάν ποτίζουμε, εάν σκαλίζουμε, εάν περι­βάλλουμε με αγάπη ένα δέντρο, αυτό θα μας χαρίσει άφθονους καρπούς αλλά και την απόλαυση της ωραίας του όψης.

Εάν το εγκαταλείψουμε αυτό ενδεχομένως θα ξεραθεί αλλά οι σπόροι του θα παραμείνουν αιώνιοι, αναλλοίωτοι, αθάνατοι, έτοιμοι να βλαστήσουν μόλις προκύψουν οι κατάλληλες συνθή­κες για να καλύψουν όλη τη Γη με δάση ολόκληρα υπέροχων δέντρων.

Αποσπασματα απο το κειμενο του Βερρέτα

Ο Κατακλυσμός του Δευκαλίωνα και τα Αδέλφια Γραικός, Έλληνας, Μάγνης και Μακηδόνας

Οι Έλληνες από τους ανατολικούς λαούς (Περσες, Τούρκους, Εβραίους κ.α.)  λέγονται «Γιουνάνς», από το όνομα Ίωνες, και από τους Δυτικούς (λατίνους, Ετρούσκους κ.α.) Γραικία και Γραικοί (Graecia – Graeci). από την  περιοχή Γραία ή Γραϊκή (= περιοχή της Ελλάδας απ΄όπου κατάγονταν οι πρώτοι Έλληνες άποικοι της Ιταλίας).

Ο Ησίοδος, που είναι ένας από τους αρχαιότερους συγγραφείς του κόσμου, αναφέρει ότι ο Γραικός, o  Έλληνας, ο Μάγνης και ο Μακηδόνας είναι μια οικογένεια, παιδιά του Δία και της Πανδώρας, κόρης του Δευκαλίωνα, του μοναδικού ανθρώπου που επέζησε με τη γυναίκα του μέσα σε μια λάρνακα, ύστερα από ένα κατακλυσμό που έγινε επί εποχής του, άρα οι Μακεδόνες, οι Μάγνητες, οι Έλληνες και Γραικοί είναι μια οικογένεια, λαοί αδέλφια, πρβ:

«Κι η κόρη στον οίκο του ευγενή Δευκαλίωνα, η Πανδώρα με τον πατέρα Δία, τον οδηγό των Θεών όλων, σμιγμένη στην αγάπη γέννησε το χαιρομαχητή Γραικό. Η ίδια συλλαμβάνουσα από το Δία γέννησε στον κεραυνόχαρο δυο γιους, τον Μάγνητα και το Μακηδόνα το αλογόχαρο, που κατοικούσαν στα δώματα γύρω από την Πιερία και τον Όλυμπο. Κι ο Μάγνης (γέννησε) το Δίκτη και Πολυδέκτη. Και από τον Έλληνα το φιλοπόλεμο βασιλιά γεννήθηκαν ο Δώρος κι ο Ξούθος και ο αλογόχαρος Αίολος…..» (Ησίοδος, Γυναικών κατάλογος ή Ηοίαι 1-6, μετάφραση εκδόσεις «Κάκτος»)

Σύμφωνα με το Πάριο Χρονικό ο κατακλυσμός του Δευκαλίωνα έγινε το 1265 πριν από το Διόγνητο  = 1529 π.Χ.και τους Αριστοτέλη (Μετεωρολογικά 1.352 α), Απολλόδωρο (Α 7, Επιτομή) κ.α., ο κατακλυσμός του Δευκαλίωνα είχε επίκεντρο τη Δωδώνη και τον ποταμό Αχελώο και οι Γραικοί γρήγορα μετονομάστηκαν σε  Έλληνες, ενώ οι Μακεδόνες και οι Μάγνητες  διατήρησαν για πολύ το όνομά τους.

« Ο κατακλυσμός περί τον Ελληνικόν εγένετο μάλιστα τόπον. Και τούτου περί την Ελλάδα την αρχαίαν. Αύτη δ' εστίν η περί Δωδώνην και τον Αχελώον. Ούτος γαρ πολλαχού το ρεύμα μεταβέβληκεν. Ώκουν γαρ οι Σελλοί ενταύθα και οι καλούμενοι τότε μεν Γραικοί, νυν δ' Έλληνες". (Αριστοτέλης Μετεωρολογικά 1 352 a).

Αναφερουν επίσης ότι στη Φθιωτιδα  πνίγηκαν όλοι οι άνθρωποι πλην ενός ζευγαριού, του Δευκαλίωνα και της Πανδώρας και των παιδιών τους, οι οποίοι σώθηκαν μέσα σε μια λάρνακα (= γούρνα), η οποία τους μετέφερε στην Αθήνα,  Παιδιά του Δευκαλίωνα  και της Πανδώρας ήταν ο Έλληνας, ο Γραικός, Μάγνης και ο Μακηδόνας, απ΄ όπου κατάγονται οι Έλληνες, οι Γραικοί, οι οποίοι όμως μετονομάστηκαν και αυτοί Έλληνες,  οι Μάγνητες και οι Μακεδόνες. Παιδιά του Έλληνα (βασίλευε το έτος 1521 π.Χ.) και της Πύρας ήσαν ο Δώρος, ο Ξούθος (παιδιά του οποίου ήσαν ο Ίωνας και ο Αχαιός) και ο Αίολος από τους οποίους δημιουργήθηκαν οι  καλούμενες φυλές των Δωριέων, των Αιολέων, των Ιώνων και των Αχαιών.

Ειδικότερα ο Απολλόδωρος αναφέρει ότι ο Προμηθέας αρχικά έπλασε από γη και νερό το πρώτο γένος των ανθρώπων και ακολούθως έκλεψε από τους ουρανούς το Θείο πυρ, το οποίο  έβαλε μέσα στους ανθρώπους (υπονοεί τον πυρετο που υπάρχει στις φλέβες των ανθρώπων) και έτσι πήραν ζωή και γι αυτό μετά καταδικάστηκε να του τρώει το συκώτι ένας αετός στον Καύκασο.  Το γένος αυτό αποφάσισε κάποια στιγμή να το εξαφανίσει ο Δίας με κατακλυσμό, εξ αιτίας της κακίας και της διαφθοράς του.  Ωστόσο ο Δευκαλίωνας ακολουθώντας τη συμβουλή του πατέρα του, του θεού Προμηθέα, κατασκεύασε μια λάρνακα (γούρνα, πλοιάριο), όπου έβαλε μέσα τα απαραίτητα πράγματα και στη συνέχεια μπήκε μέσα μαζί με τη γυναίκα του, την Πύρρα, και έτσι διασώθηκαν από τον κατακλυσμό. Μετά τη διάσωσή τους ο βασιλιάς Δευκαλίωνας και η γυναίκα του Πύρρα, ύστερα από υπόδειξη του Ερμή,  έριχναν πάνω από τα κεφάλαια τους πέτρες και όσες από αυτές έριχνε ο Δευκαλίωνας γίνονταν άνδρες και όσες έριχνε η Πύρρα γίνονταν γυναίκες.  Παιδιά του βασιλιά Δευκαλίωνα και της Πύρρας ήσαν ο Αμφικτύωνας, ο Έλληνας, η Πρωτογένεια και ο Αέθλιος. Ο Έλληνας μετονόμασε τους καλουμένους Γραικούς σε Έλληνςς. Παιδιά του βασιλιά Έλληνα και της νύμφης Ορσηίδας και επόμενοι βασιλιάδες ήσαν: ο Δώρος, ο Αίολος και ο Ξούθος (πατέρας του Ίωνα και Αχαιού), στους οποίους διαμοίρασε ο βασιλιάς Έλληνας τη χώρα του, πρβ:

 [Α 7,1] Προμηθεὺς δὲ ἐξ ὕδατος καὶ γῆς ἀνθρώπους πλάσας ἔδωκεν αὐτοῖς καὶ πῦρ, λάθρᾳ Διὸς ἐν νάρθηκι κρύψας. ὡς δὲ ᾔσθετο Ζεύς, ἐπέταξεν Ἡφαίστῳ τῷ Καυκάσῳ ὄρει τὸ σῶμα αὐτοῦ προσηλῶσαι· τοῦτο δὲ Σκυθικὸν ὄρος ἐστίν. ἐν δὴ τούτῳ προσηλωθεὶς Προμηθεὺς πολλῶν ἐτῶν ἀριθμὸν ἐδέδετο· καθ᾽ ἑκάστην δὲ ἡμέραν ἀετὸς ἐφιπτάμενος αὐτῷ τοὺς λοβοὺς ἐνέμετο τοῦ ἥπατος αὐξανομένου διὰ νυκτός. καὶ Προμηθεὺς μὲν πυρὸς κλαπέντος δίκην ἔτινε ταύτην, μέχρις Ἡρακλῆς αὐτὸν ὕστερον ἔλυσεν, ὡς ἐν τοῖς καθ᾽ Ἡρακλέα δηλώσομεν.

[Α 7,2] Προμηθέως δὲ παῖς Δευκαλίων ἐγένετο. οὗτος βασιλεύων τῶν περὶ τὴν Φθίαν τόπων γαμεῖ Πύρραν τὴν Ἐπιμηθέως καὶ Πανδώρας, ἣν ἔπλασαν θεοὶ πρώτην γυναῖκα. ἐπεὶ δὲ ἀφανίσαι Ζεὺς τὸ χαλκοῦν ἠθέλησε γένος, ὑποθεμένου Προμηθέως Δευκαλίων τεκτηνάμενος λάρνακα, καὶ τὰ ἐπιτήδεια ἐνθέμενος, εἰς ταύτην μετὰ Πύρρας εἰσέβη. Ζεὺς δὲ πολὺν ὑετὸν ἀπ᾽ οὐρανοῦ χέας τὰ πλεῖστα μέρη τῆς Ἑλλάδος κατέκλυσεν, ὥστε διαφθαρῆναι πάντας ἀνθρώπους, ὀλίγων χωρὶς οἳ συνέφυγον εἰς τὰ πλησίον ὑψηλὰ ὄρη. τότε δὲ καὶ τὰ κατὰ Θεσσαλίαν ὄρη διέστη, καὶ τὰ ἐκτὸς Ἰσθμοῦ καὶ Πελοποννήσου συνεχέθη πάντα. Δευκαλίων δὲ ἐν τῇ λάρνακι διὰ τῆς θαλάσσης φερόμενος <ἐφ᾽> ἡμέρας ἐννέα καὶ νύκτας <τὰς> ἴσας τῷ Παρνασῷ προσίσχει, κἀκεῖ τῶν ὄμβρων παῦλαν λαβόντων ἐκβὰς θύει Διὶ φυξίῳ. Ζεὺς δὲ πέμψας Ἑρμῆν πρὸς αὐτὸν ἐπέτρεψεν αἱρεῖσθαι ὅ τι βούλεται· ὁ δὲ αἱρεῖται ἀνθρώπους αὐτῷ γενέσθαι. καὶ Διὸς εἰπόντος ὑπὲρ κεφαλῆς ἔβαλλεν αἴρων λίθους, καὶ οὓς μὲν ἔβαλε Δευκαλίων, ἄνδρες ἐγένοντο, οὓς δὲ Πύρρα, γυναῖκες. ὅθεν καὶ λαοὶ μεταφορικῶς ὠνομάσθησαν ἀπὸ τοῦ λᾶας ὁ λίθος. γίνονται δὲ ἐκ Πύρρας Δευκαλίωνι παῖδες Ἕλλην μὲν πρῶτος, ὃν ἐκ Διὸς γεγεννῆσθαι <ἔνιοι> λέγουσι, <δεύτερος δὲ> Ἀμφικτύων ὁ μετὰ Κραναὸν βασιλεύσας τῆς Ἀττικῆς, θυγάτηρ δὲ Πρωτογένεια, ἐξ ἧς καὶ Διὸς Ἀέθλιος.

[Α 7,3] «Έλληνος δε και νύμφης Ορσηίδος Δώρος Ξούθος Αίολος. αυτός μεν ουν αφ αυτού τους καλουμένους Γραικούς προσηγόρευσεν Έλληνας, τοις δε παισίν εμέρισε την χώραν· και Ξουθος μεν λαβών την Πελοπόννησον εκ Κρεούσης της Ερεχθέως Αχαιόν εγέννησε και Ίωνα, αφ’ ων Αχαιοί και Ίωνες καλούνται, Δώρος δε την πέραν χώραν Πελοποννήσου λαβών τοις κατοίκους αφ’ εαυτού Δωριείς εκάλεσεν, Αίολος δε βασιλεύων των περί την Θεσσαλίαν τόπων τοις ενοικούντας Αιολείς προσηγόρευσε,…». (Απολλόδωρος Α 7,3)

Σημειώνεται ότι:

Α) Ο Όμηρος απαριθμώντας στον Κατάλογο των «νηών» τις μεγάλες πόλεις που έλαβαν μέρος στον πόλεμο της Τροίας περιλαμβάνει και την πόλη Γραία (Ιλ. Β 498 και ο Θουκυδίδης (Β 23,3) αναφέρει: ''παριόντες δε (οι Πελοπονήσιοι) Ωρωπόν την γην την Γραικήν καλουμένην, ην νέμονται Ωρώπιοι Αθηναίων, υπήκοοι, εδήωσαν''). 

Ο Παυσανίας (Βοιωτικά, 20 - 24) από τη μια αναφέρει ότι το όνομα  της πόλης «η Γραία»  προέκυψε από σύντμηση της αρχικής ονομασίας «Τανα-γραία» (που αρχικά η ονομασία αυτή ήταν όνομα γυναίκας, της κόρη του Ασωπού,  και μετά της πόλης) και από την άλλη ότι η Γραία ήταν πολύ μεγάλη σε έκταση, περιλάμβανε την Αυλίδα, τη Μυκαλησσό, το Άρμα κ.α.. Λέει επίσης  ότι  ο Όμηρος γι αυτήν αναφέρει « Την Θέσπεια, την Γραία και την ευρύχωρη Μυκαλησσό», καθώς και ότι  ο  Αριστοτέλης λέει ότι ο Ωροπός ονομαζόταν «Γραία» και η περιοχή του Ωρωπού «Γραϊκή».

Β) Η ονομασία  Γρακία, Γραικός… ετυμολογικά  σχετίζεται με τα: ρα(γ)ιά απ΄όπου και τα Rex, ρήγας, ρήγιον, ραγιάς  κ.α.  Αντίθετα το όνομα Γραικία - Γραικός (Λατινικά Graecia – Graecus) δεν σχετίζεται, όπως κακώς ισχυρίζονται μερικοί ανθέλληνες, με το λατινικό Γκρεκύλος (Greculus), που χαρακτήριζε τον χαμερπή, κόλακα και εθνικά ανάξιο καιροσκόπο,  αφού το όνομα Γραικία γράφεται με αι = ae και ι, όπως η πόλη Γραία, και όχι με e και (ο)υ, όπως γράφεται  το Γρεκύλος (Greculus).    Η λέξη «Γκρεκύλος» πρέπει να είναι είτε σλαβική, από τη λέξη Γκρεχ  (Грех) που υποδηλώνει την απάτη και αμαρτία,  είτε ελληνο-λατινική, από τη λέξη λατινικά Γκρεξ  (Grex) = Ελληνικά αγέλη…, άρα ο αγροίκος, αμόρφωτος, ο ανάξιος κ.τ.λ.

Γ) Ο Στέφανος Βυζάντιος, στο λήμμα Γραικοί, αναφέρει ότι ο Αλκμάν ονόμαζε Γραίκες τις μητέρες των Ελλήνων (''Γραίκες δε παρά Αλκμάνι αι των Ελλήνων μητέρες και παρά Σοφοκλεί εν Ποιμέσιν''), κάτι που  γίνεται και σήμερα. Παράβαλε ότι λέμε π.χ. «ο γέρος και η γραία ή γρα ή γριά μου». Άλλος το γέρος > γρα ή γριά κ.α. και άλλο το Τανα-γραία.

Δ) Ο Πλούταρχος, ο Θουκυδίδης, ο Ηρόδοτος κ.α.  αναφέρουν ότι ο  Δευκαλίωνας, καθώς και οι απόγονοί του Έλληνας, Δώρος, Ξούθος κ.τ.λ. ήταν υπαρκτοί βασιλιάδες. Μάλιστα το Πάριο χρονικό αναφέρει και τις χρονολογίες γέννησης και  βασιλείας τους.

Ε)  Επειδή παλιά δεν υπήρχαν κράτη και σύνορα, οι διάφορες ομάδες ανθρώπων (οι φυλές), ονομάζονταν και μετονομάζονταν  πολλές φορες και από το όνομα του εκάστοτε βασιλιά τους, π.χ. Ελλην > Έλληνες, Κάδμος > Καδμείοι κλπ

 «Οι Ίωνες όσο μεν χρόνον κατοικούσαν την Πελοπόννησο, τη λεγόμενη σήμερα Αχαία, και πριν έλθουν στην Πελοπόννησο ο Δαναός και ο Ξούθος, καθώς λέγουν οι Έλληνες, ονομάζονταν Πελασγοί Αιγιαλείς, μετονομάστηκαν δε Ίωνες από τον Ίωνα του Ξούθου (Ηρόδοτος Θ, 85).

ΣΤ) Ο Απολλόδωρος αναφέρει ότι οι αρχαίοι βασιλιάδες χωρίζονται  σε δυο γένη’ στο γένος του Δευκαλίωνα και στο γένος του Ινάχου και τα παρακλάδια τους (Γένος Ηρακλειδών, Γένος Αγηνορειδών κ.α.). Στο βασιλικό γένος του Δευκαλίωνα ανήκουν οι βασιλιάδες του οίκου της Φθιώτιδας. Δηλαδή ο βασιλιάς Έλληνας  και τα παιδιά του: Δώρος, Ξούθος, Αίολος, καθώς και τα εγγόνια του: Ίων, Αχαιός, Μάγνης κ.τ.λ. , στα οποία διαμοίρασε τη χώρα τους και σχηματίσθηκαν τα σχετικά βασίλεια στην Πελοπόννησο, Θεσσαλία, Στερεά Ελλάδα κ.α..  Στο βασιλικό γένος του Ινάχου ανήκουν οι βασιλιάδες του οίκου του Άργους. Δηλαδή οι βασιλιάδες Άργος και Πελασγός, απόγονοι του Ινάχου, και οι απόγονοί τους. Γιος του Πελασγού ήταν ο  Λυκάονας, που έγινε  βασιλιάς των Αρκάδων και με πάρα πολλές γυναίκες απόκτησε 50 γιους, τους: Θεσπρωτό, Μάκεδνο, Μαίναλο, Φθίο, Λύκιο, Ορχομενό ….   Κόρη του Άργους ήταν η Ιώ απ΄όπου προέρχονται οι βασιλιάδες της Αιγύπτου, Αραβίας, Κιλικίας κ.α. Δηλαδή οι βασιλιάδες Έπαφος, Δαναός, οι Αγηνορίδες, οι Καδμείοι κ.α.

Το Πάριο Χρονικό ο Xρονολογικός Πίνακας Γέννησης ή Θανάτου των σπουδαιότερων Πνευματικών Ανθρώπων της Ελληνικής αρχαιότητας

Το Πάριο χρονικό  είναι 3 μαρμάρινες επιγραφές που οι αρχαίοι έγραφαν χρονολογίες και σημαντικά πρόσωπα και γεγονότα, για να μην τα ξεχάσουν. Σήμερα η μια από αυτές βρίσκεται στο μουσείο της Πάρου και οι άλλες δυο στην Οξφόρδη. Λέγεται έτσι, δηλαδή Πάριο χρονικό, επειδή είναι χρονολογίες γραμμένες σε μάρμαρο Πάρου. Είναι χρονικό ανώνυμου συγγραφέως,  γραμμένο στην αττική διάλεκτο, όταν ο Διόγνητος ήταν άρχοντας στην Αθήνα,  κατά το πρώτο έτος της 129ης Ολυμπιάδος ή άλλως το 264/4, περίπου, προ Χριστού. Επομένως για να μετατρέψουμε τις ως άνω ημερομηνίες σε πριν από το Χριστό προσθέτουμε ανάλογα χρόνια. Το χρονικό περιλαμβάνει 134 στίχους σε τρεις ξεχωριστές στήλες και αποτελεί χρονολογικό πίνακα γέννησης ή θανάτου των σπουδαιότερων πνευματικών ανθρώπων της Ελληνικής αρχαιότητας από την περίοδο του Κέκροπα το 1582 π.α.χ.χ. μέχρι το 264 π.α.χ.χ. Ακόμα, εκθέτει πολιτικά γεγονότα, έτη καθιερώσεως διαφόρων αγώνων και εορτών. Τα χρόνια έχουν υπολογιστεί προς τα πίσω από την αρχηγία του Διογνήτου.Σε δυο τρία πρόσωπα (Μίνωα Α, Εύμολπο κ.α.) δεν φαίνονται καλά όλα τα νούμερα της χρονολογίας τους, όμως αυτό το υπολογίσαμε συνδυαστικά, δηλαδή ανάλογα με το τι ομολογεί το αλφαβητικό αριθμητικό σύστημα σε συνδυασμό και με τις χρονολογίες αυτών που βασίλευσαν πριν και μετά.

1318 π.Δ. = 1582  π.Χ. ΚΕΚΡΟΠΑΣ - ΑΚΤΑΙΟΣ Από όλες τις καταγραφές και τους γενικούς απολογισμούς  ανέγραψα τους χρόνους, αρχίζοντας από τον Κέκροπα τον πρώτο βασιλιά της Αθήνας, έως .. ..υάνακτος, ήταν στην Πάρο, και Διογνήτου στην Αθήνα (264/3).Από τότε που ο Κέκροπας βασίλευσε στην Αθήνα και η χώρα που καλούνταν πρώτα  Κεκροπία ονομάστηκε Ακτική από τον αυτόχθονα Άκταιο, έτος ΧΗΗΗΔΠΙΙΙ (1318 έτος)

1310 π.Δ. = 1574 π.Χ. ΔΕΥΚΑΛΙΩΝ Τότε που ο Δευκαλίων βασίλευσε στην Λυκώρεια, κοντά στην Παρνασσό, όταν ο Κέκροπας βασίλευε στην Αθήνα, έτος ΧΗΗΗΔ. (1310 έτος)

Τότε που έγινε δίκη στην Αθήνα μεταξύ του Άρεως και του Ποσειδώνος, υπέρ του υιού του Αλιρροθίου, ο τόπος εκλήθη Άρειος Πάγος, έτος ΧΗΗΓΔΠΙΙΙ (1268 έτος), όταν ο Κραναός βασίλευε στην Αθήνα .

1265 π.Δ. = 1529 π.Χ. ΚΑΤΑΚΛΥΣΜΟΣ ΔΕΥΚΑΛΙΩΝΑ  Όταν έγινε ο κατακλυσμός στην εποχή του Δευκαλίωνα, και ο Δευκαλίων έφυγε με τα νερά από την Λυκώρεια  στην Αθήνα στον Κραναό, ίδρυσε το ιερό του Ολυμπίου Διός και θυσίασε για την σωτηρία του, έτος ΧΗΗΓΔΠ, (1265), όταν ο Κραναός βασίλευε στην Αθήνα.

1258 π.Δ. = 1522 π.Χ. ΑΜΦΙΚΤΥΩΝ Από όταν ο Αμφικτύων του Δευκαλίωνος βασίλευσε στις Θερμοπύλες συγκέντρωσε αυτούς που κατοικούσαν γύρω από το ιερό και τους ονόμασε Αμφικτύονες και θυσίασε και οι Αμφικτύονες ακόμα και τώρα κάνουν θυσίες, έτος ΧΗΗΓΠΙΙΙ, (έτος 1258), όταν ο Αμφικτύων βασίλευε στην Αθήνα.

1257 π.Δ. = 1521 π.Χ. ΕΛΛΗΝ Από όταν ο Έλλην του Δευκαλίωνος βασίλευσε στην Φθιώτιδα, Έλληνες ονομάστηκαν όσοι προηγουμένως καλούνταν Γραικοί, και (τον Παναθ. Αγώνα), έτος ΧΗΗΓΠΙΙ (1257), όταν ο Αμφικτύων βασίλευε στην Αθήνα.

1255 π.Δ. = 1519 π.Χ. ΚΑΔΜΟΣ Από όταν ο Κάδμος του Αγήνορος έφτασε στην Θήβα (.. και) έκτισε την Καδμεία, έτος ΧΗΗΓΠ (1255), όταν ο Αμφικτύων βασίλευε στην Αθήνα. 1247 π.Δ. = 1511 π.Χ. ΔΑΝΑΟΣ Από όταν πλοίο κατασκευασμένο από τον Δαναό πενήντα κουπιών από την Αίγυπτο στην Ελλάδα έπλευσε και ονομάστηκε πεντηκόντορος, και οι θυγατέρες του Δαναού .. και .. Ελίκη και Αρχεδίκη κληρώθηκαν μεταξύ των υπολοίπων της Λινδίας Αθηνάς το ιερόν ιδρύσαν και θυσίασαν στην ακτή (..) στην Λίνδο της Ρόδου, έτος 1247, όταν ο Εριχθόνιος βασίλευε στην Αθήνα.

1242 π.Δ. = 1506 π.Χ. ΕΡΙΧΘΟΝΙΟΣ Όταν ο Εριχθόνιος στα πρώτα Παναθήναια που έγιναν έζεψε άρμα και έδειξε το αγώνισμα και Αθηναίους ονόμασε, και άγαλμα της μητέρα των Θεών εμφανίστηκε στην Κυβέλη, και ο Ύαγνις ο Φρύγας πρώτος εφεύρε τους αυλούς από Κ..αίων τους Φρύγες και την αρμονία που έτσι ονομάστηκε από τους Φρύγες πρώτος έπαιξε και άλλους νόμους Μητρός, Διονύσου, Πανός και τον ...., έτος 1242, όταν ο Εριχθόνιος βασίλευε στην Αθήνα που έζεψε άλογα σε άρμα.

12 (10) π.Δ. = 1470 π.Χ.  ΜΙΝΩΑΣ Α’ Όταν ο Μίνως ο πρώτος βασίλεψε στην Κρήτη και έκανε οικισμό στην Απολλωνία, σίδηρος ευρέθη στην Ίδη, βρέθηκε από τους Ιδαίους Δακτύλους Κέλμιο και Δαμναμενέω, έτος 12--, όταν ο Πανδίων βασίλευε στην Αθήνα.

1146 π.Δ. = 1410 π.Χ. ΔΗΜΗΤΡΑ – ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΓΕΩΡΓΙΑΣ Όταν η Δήμητρα  έφτασε στην Αθήνα έφερε τον καρπό και τα Προηρόσια έγιναν για πρώτη φορά, κάτω από της οδηγίες του Τριπτολέμου του Κελεού και της Νεαίρας, έτος 1146, όταν ο Εριχθόνιος βασίλευε στην Αθήνα. Όταν οΤριπτόλεμος θέρισε τον καρπό που έσπειρε στην Ραρία που καλούμε Ελευσίνα, έτος 1(1)45, όταν ο Εριχθέας βασίλευε στην Αθήνα. Όταν ο Ορφέας έκανε γνωστή την ποίησή του, την αρπαγή της Κόρης και την αναζήτηση της Δήμητρας και τον δημιουργημένο από εκείνη σπόρο, και το πλήθος των αποδεχούμενων τον καρπό, έτος 1135, όταν ο Εριχθέας βασίλευε στην Αθήνα.

1135 π.Δ. = 1399 π.Χ. ΕΥΜΟΛΟΠΟΣ Όταν ο Εύμολπος καθιέρωσε τα Ελευσίνια μυστήρια και τα έργα του πατέρα του Μουσαίου έκανε γνωστά, έτος 11..., όταν ο Εριχθέας του Πανδίονος βασίλευε στην Αθήνα.

1031 π.Δ. = 1295 π.Χ. ΜΙΝΩΑΣ Β’ Όταν στην Αθήνα υπήρξε έλλειψη καρπών οι Αθηναίοι συμβουλεύτηκαν το μαντείο και ο Απόλλων έχρησε να ορίσει ποινή ο Μίνως ότι θεωρεί σωστό, έτος 1031, όταν ο Αιγέας βασίλευε στην Αθήνα.

995 π.Δ. = 1259 π.Χ. ΘΗΣΕΑΣ Όταν ο Θησεύς βασίλευσε στην Αθήνα τις 12 πόλεις σε αυτήν συνένωσε και πολιτεία και δημοκρατία  τους παρέδωσε, ...των Αθηνών, αφού σκότωσε τον Σίνη ίδρυσε τον αγώνα των Ισθμίων, έτος 995. Από την εισβολή της στρατιάς των Αμαζόνων στην Αθήνα, έτος 992, όταν ο Θησεύς βασίλευε στην Αθήνα. Όταν οι Αργείοι με τον Άδραστο εκστράτευσαν κατά τις Θήβας και τον αγώνα των Νέμεων έθεσαν επί αρχηγίας του Αρχέμορου, έτος 987, όταν ο Θησεύς βασίλευε στην Αθήνα.

ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ ΤΡΟΙΑΣ 954 - 945 π.Δ. = 1218 - 1209 π.Χ Όταν οι Έλληνες εκστράτευσαν εναντίον της Τροίας, έτος 954, όταν ο Μενεσθέας βρίσκονταν στο 13ο έτος της βασιλείας του στην Αθήνα. Η Τροία αλώθηκε, έτος 945, όταν ο Μενεσθέας βρισκόταν στο 22ο έτος της βασιλείας του στην Αθήνα, του μήνα Θαργηλίωνος, ημέρα εβδόμη φθίνοντος. Όταν του Ορέστη του Αγαμέμνονος και της θυγατέρας του Αιγίσθου Ηριγόνης έγινε η δίκη στον Άρειο Πάγο υπέρ του Αιγίσθου και της Κλυταιμνήστρας, στην οπόία ο Ορέστης νίκησε αν και οι ψήφοι ήταν ίσοι, έτος (9)44, όταν ο Δημοφώντας βασίλευε στην Αθήνα.

938 π.Δ. = 1202 π.Χ. ΟΙΚΙΣΜΟΣ ΚΥΠΡΟΥ Όταν ο Τεύκρος στην Σαλαμίνα της Κύπρου οίκισε, έτος 938, όταν ο Δημοφώντας βασίλευε στην Αθήνα.

813 π.Δ. = 1077 π.Χ. ΑΠΟΚΙΣΜΟΣ Όταν ο Νηλεύς αποίκισε την Μίλητο και όλη την υπόλοιπη Ιωνία, Έφεσο, Ερυθρά, Κλαζομενές, Πριήνη, Λέβοδο, Τέω, Κολοφώνα, Μυούντα, Φώκαια, Σάμο, Χίον και τα Πανιώνια εγκαθίδρυσε, έτος (8)13, όταν ο Μενεσθέας βρισκόταν στο 13ο έτος της βασιλείας του στην Αθήνα.

670 π.Δ. = 934 π.Χ  ΗΣΙΟΔΟΣ 643 π.Δ. = 907 π.Χ  ΟΜΗΡΟΣ Όταν ο Όμηρος ο ποιητής εμφανίστηκε, έτος 643, όταν ο Διόγνητος βασίλευε στην Αθήνα.

631 π.Δ. = 895 π.Χ  ΦΕΙΔΩΝ Όταν ο Φείδων ο Αργείος κοινοποίησε τα μέτρα και σταθμά κατασκεύασε αργυρό νόμισμα που το έφτιαξε στην Αίγινα, έγινε 11ος από τον Ηρακλή, έτος 631, όταν ο Φερέκλειος βασίλευε στην Αθήνα.

ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΧΡΟΝΟΙ -      Όταν ο Αρχίας του Ευαγήτου ο δέκατος από τον Τήμενο της Κορίνθου, μετέφερε την αποικία και έκτισε τις Συρακούσσες, έτος .., όταν ο Αισχύλος βρίσκονταν στο 21ο έτος της βασιλείας του στην Αθήνα. -       Όταν κατ’ έτος άρχισε άρχων, έτος 420. -       Όταν ..., έτος 418, όταν ο Λυσιάδης ήταν άρχοντας στην Αθήνα. -       Όταν ο Τέρπανδρος του Δερδένου από την Λέσβο, τους κανόνες παιξίματος της λύρας επινόησε και καινοτόμισε και την προηγούμενη μουσική άλλαξε, έτος 381, όταν ο Δρωπίδης ήταν άρχοντας στην Αθήνα. -     Όταν ο Αλυάττης βασίλευσε στους Λύδους, έτος 341, όταν ο Αριστόκλειος ήταν άρχοντας στην Αθήνα. -      Όταν η Σαπφώ από την Μυτιλήνη στην Σικελία έπλευσε, (φυγούσα)....., όταν ο Κριτίας ο πρώτος κυβερνούσε στην Αθήνα, και στις Συρακούσσες τα μεγάλα κτήματα ήταν στην κατοχή τους. -       Όταν οι Αμφικτύονες θυσίασαν αφού καταπολέμησαν τον Κύρρα, και γυμνικός αγώνας διοργανώθηκε χρηματιζόμενος από τα λάφυρα, έτος (32)7, όταν ο Σίμωνας ήταν άρχοντας στην Αθήνα. -      Όταν στους Δελφούς στεφάνου αγώνας πάλι διοργανώθηκε, έτος 318, όταν ο Δαμσίας ο δεύτερος ήταν άρχοντας στην Αθήνα. -       Όταν στην Αθήνα χορός στην κωμωδία τέθηκε, τον οποίον έστησαν πρώτοι οι Ικάριοι, όταν βρήκαν τον Σουσαρίωνα, και έπαθλο ετέθη πρώτα ξερών σύκων (άρσιχος) και μετρητής κρασιού, έτος..., όταν ο .. ήταν άρχοντας στην Αθήνα. -       Όταν ο Πεισίστρατος έγινε τύραννος της Αθήνας, έτος 297, όταν ο Κωμέος ήταν άρχοντας της Αθήνα. -      Όταν ο Κροίσος  από την Ασία έστειλε πρέσβεις στους Δελφούς, έτος (29)2, όταν ο Ευθύδημος ήταν άρχοντας στην Αθήνα. -       Όταν ο Κύρος ο βασιλεύς των Περσών κατέλαβε τις Σάρδεις και τον Κροίσο κάτω ..., έτος 277, όταν ο .. ήταν άρχοντας στην Αθήνα και ο Ιππώναξ ο ιαμβικός ποιητής ζούσε εκείνο τον καιρό. -      Όταν ο Θέσπις ο ποιητής υποκρίθηκε πρώτος και δίδαξε το δράμα στην πόλη και ως έπαθλο τέθηκε ο τράγος, έτος 2(7..), όταν ο ..ναίος ο πρώτος ήταν άρχοντας  στην Αθήνα. -      Όταν ο Δαρείος βασίλευσε στους Πέρσες μετά τον θάνατο του μάγου, έτος (2)56, όταν ο ... ήταν άρχοντας στην Αθήνα. -        Όταν ο Αρμόδιος και ο Αριστογέιτων δολοφόνησαν τον Ίππαρχο τον διάδοχο του Πεισιστράτου και οι Αθηναίοι οδήγησαν του Πεισιστρατίδες έξω από το Πελασγικό τείχος, έτος 248, όταν ο Αρπακτίδης ήταν άρχοντας στην Αθήνα. -       Όταν στους χορούς πρώτα αγωνίζονταν άνδρες, τους οποίους δίδαξε ο Υπόδικος ο Χαλκιδεύς που κέρδισε, έτος 246, όταν ο Λυσαγόρας ήταν άρχοντας στην Αθήνα. -       Ο Μελανιππίδης ο Μήλιος νίκησε στην Αθήνα, έτος 231, όταν ο Πυθόκριτος ήταν άρχοντας στην Αθήνα.

ΠΕΡΣΙΚΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ ΚΑΙ ΚΛΑΣΙΚΟΙ ΧΡΟΝΟΙ -       Όταν οι Αθηναίοι πολέμησαν στην μάχη του Μαραθώνος εναντίον των Περσών, και ο Αρταφέρνης ο ανιψιός του Δαρείου και ο Δάτις ο στρατηγός, στην οποία νίκησαν οι Αθηναίοι, έτος 227, όταν ο Φαινιππίδης ήταν άρχοντας στην Αθήνα, στην μάχη ο ποιητής Αισχύλος συναγωνίζονταν, όταν ήταν 35 ετών. -       Όταν ο Σιμωνίδης ο παππούς του Σιμωνίδη του ποιητή, ποιητής όντας και αυτός, νίκησε τους Αθηναίους και ο Δαρείος πέθανε, ο Ξέρξης ο υιός βασίλευσε, έτος (2)26, όταν ο Αριστείδης ήταν άρχοντας στην Αθήνα. -       Όταν ο Αισχύλος ο ποιητής με μια τραγωδία πρώτος νίκησε και ο Ευριπίδης ο ποιητής γεννήθηκε, και ο Στησίχορος ο ποιητής στην Ελλάδα αφίχθη, έτος 222, όταν ο Φιλοκράτης ήταν άρχοντας στην Αθήνα. -       Όταν ο Ξέρξης έριξε το πλοίο στον Ελλήσποντο και τον Άθω διώρυξε, και η μάχη των Θερμοπυλών έγινε, και η ναυμαχία των Ελλήνων στην Σαλαμίνα εναντίον των Περσών, στην οποία νίκησαν οι Έλληνες, έτος 217, όταν ο Καλλιάδης ήταν άρχοντας στην Αθήνα. -       Όταν στις Πλαταιές η μάχη πραγματοποιήθηκε από τους Αθηναίους εναντίον του Μαρδονίου τον στρατηγό του Ξέρξη, στην οποία νίκησαν οι Αθηναίοι, και ο Μαρδόνιος πέθανε στην διάρκεια της μάχης και φωτιά ξέσπασε στην Σικελία από την Αίτνα, έτος 216, όταν ο Ξάνθιππος ήταν άρχοντας στην Αθήνα. -       Όταν ο Γέλων του Δεινομένους έγινε τύραννος των Συρακουσσών, έτος 215, όταν ο Τιμοσθένης ήταν άρχοντας στην Αθήνα. -        Όταν ο Σιμωνίδης του Λεωπρέπους ο Κείος, που βρήκε το μνημονικό σύστημα νίκησε στην Αθήνα και δίδαξε, και οι εικόνες του Αρμοδίου και Αριστογείτονος στήθηκαν, έτος 21(3), όταν ο Αδείμαντος ήταν άρχοντας στην Αθήνα. -     Όταν ο Ιέρων έγινε τύραννος των Συρακουσσών, έτος 208, όταν ο Χάρητος ήταν άρχοντας στην Αθήνα, ήταν και ο Επίχαρμος ο ποιητής επίσης τον ίδιο καιρό. -       Όταν ο Σοφοκλής του Σοφίλλου από τον Κολωνό νίκησε στην τραγωδία όταν ήταν 28 ετών, έτος 206, όταν ο Αψηφίωνας ήταν άρχοντας στην Αθήνα. -       Όταν στους Αιγός ποταμούς ο λίθος έπεσε, και ο Σιμωνίδης ο ποιητής πέθανε στην ηλικία των 90 ετών, έτος 205, όταν ο Θεαγενίδης ήταν άρχοντας στην Αθήνα. -      Όταν ο Αλέξανδρος πέθανε, ο υιός του Περδίκκας βασίλευσε στους Μακεδόνες, έτος 19(9), όταν ο Εύθιππος ήταν άρχοντας στην Αθήνα. -       Όταν ο Αισχύλος ο ποιητής, που έζησε 69 χρόνια, πέθανε στην Γέλα  της Σικελίας, έτος 193, όταν ο Καλλέας ο πρώτος ήταν άρχοντας στην Αθήνα. -       Όταν ο Ευριπίδης στην ηλικία των 44 ετών, νίκησε πρώτος σε τραγωδία, έτος 1(79), όταν ο Δίφιλος ήταν άρχοντας στην Αθήνα, τον ίδιο περίπου καιρό με τον Ευριπίδη, ο Σωκράτης και ο Αναξαγόρας. -       Ο Αρχέλαος βασίλευσε στους Μακεδόνες μετά τον θάνατο του Περδίκκου, έτος 1(57), όταν ο Αστύφιλος ήταν άρχοντας στην Αθήνα. -        Όταν ο Διονύσιος έγινε τύραννος των Συρακουσσών, έτος 14(7), όταν ο Ευκτήμονας ήταν άρχοντας στην Αθήνα. -       Όταν ο Ευρυπίδης που έζησε για 7.. έτη, πέθανε, έτος 145, όταν ο Αντιγένης ήταν άρχοντας στην Αθήνα. -      Όταν ο Σοφοκλής ο ποιητής που έζησε 92 έτη πέθανε, και ο Κύρος ανέβηκε, (έτος 143) όταν ο Καλλίας ο πρώτος ήταν άρχοντας στην Αθήνα. -        Όταν ο Τελέστης ο Σελινούντιος νίκησε στην Αθήνα, έτος 139, όταν ο Μίκων ήταν άρχοντας στην Αθήνα. -     Όταν οι Έλληνες που είχαν ανέβει με τον Κύρο έφτασαν, και ο Σωκράτης ο φιλόσοφος που είχε ζήσει 70 έτη, πέθανε, έτος 137, όταν ο Λάχητας ήταν άρχοντας στην Αθήνα. -       Όταν ο Αριστόνους .. νίκησε στην Αθήνα, έτος 135, όταν ο Αριστοκράτης ήταν άρχοντας στην Αθήνα. -      Όταν ο Πολύιδος ο Σηλυμβριανός νίκησε με ένα διθύραμβο στην Αθήνα, έτος 1(..), ... ήταν άρχοντας στην Αθήνα. -      Όταν ο Φιλόξενος ο διθυραμβοποιός πέθανε, που έζησε 55 έτη, όταν ο Πυθέας ήταν άρχοντας στην Αθήνα. -       Όταν ο Αναξανδρίδης ο κωμικοποιός νίκησε στην Αθήνα, έτος 113, όταν ο Καλλέας ήταν άρχοντας στην Αθήνα. -       Όταν ο Αστυδάμας νίκησε στην Αθήνα, έτος 109, όταν ο Αστείος ήταν άρχοντας στην Αθήνα, τότε κατακάηκε και ο ναός στους Δελφούς. -       Όταν η μάχη στα Λεύκτρα έγινε μεταξύ Θηβαίων και Λακεδαιμονίων, στην οποία νίκησαν οι Θηβαίοι, έτος 107, όταν ο Φρασικλείδης ήταν άρχοντας στην Αθήνα, και ο Αμύντας πέθανε, και ο Αλέξανδρος ο υιός του βασίλευσε στους Μακεδόνες -       Από όταν ο Στησίχορος ο Ιμεραίος ο δεύτερος νίκησε στην Αθήνα, και οικίστηκε η Μεγαλόπολις στην Αρκαδία, έτος 10(.), όταν ο ... ήταν άρχοντας στην Αθήνα. -       Από όταν ο Διονύσιος ο Σικελιώτης πέθανε, ο υιός του Διονύσιος έγινε τύραννος, και μετά τον θάνατο του Αλεξάνδρου ο Πτολεμαίος ο Αλωρίτης βασίλευσε στους Μακεδόνες, έτος 104, επί άρχοντος Ναυσιγένους στην Αθήνα. -       Από όταν οι Φωκείς το μαντείο των Δελφών κατέλαβαν..., έτος 102, όταν ο Κηφισόδωρος ήταν άρχοντας στην Αθήνα. -      Από όταν ο Τιμόθεος που είχε ζήσει 90 έτη πέθανε, έτος. .., όταν ο  ... ήταν άρχοντας στην Αθήνα. -       Από όταν ο Φίλιππος του Αμύντου βασίλευσε στους Μακεδόνες, και ο Αρτοξέρξης πέθανε, ο υιός του Ώχος βασίλευσε, έτος .., όταν ο  ... ήταν άρχοντας στην Αθήνα.

ΕΛΛΗΝΙΣΤΙΚΟΙ ΧΡΟΝΟΙ - ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ -        .... ο Φίλιππος πέθανε ο Αλεξάνδρος βασίλευσε, έτος 72, όταν ο Πυθόδηλος ήταν άρχοντας στην Αθήνα. -        Από όταν ο Αλέξανδρος εκστράτευσε εναντίον των Τριβάλλων και των Ιλλυριών, και των επαναστατημένων Θηβαίων και την φρουρά πολιόρκησαν, επιστρέφοντας κατά κράτος κατέλαβαν  και την πόλη κατέσκαψαν, έτος 71, όταν ο Ευαίνετος ήταν άρχοντας στην Αθήνα. -       Από της διαβάσεως του Αλεξάνδρου στην Ασία και της μάχης περί τον Γρανικό και από την μάχη της Ισσούς του Αλεξάνδρου εναντίον του Δαρείου, έτος 70, όταν ο Κτησίκλειος ήταν άρχοντας στην Αθήνα. -       Από όταν ο Αλέξανδρος κυρίευσε την Φοινίκη και την Κύπρο και την Αίγυπτο, έτος 69, όταν ο Νικοκράτης ήταν άρχοντας στην Αθήνα. -       Από την μάχη του Αλεξάνδρου εναντίον του Δαρείου, γύρω από την Άρβηλα, στην οποία νίκησε ο Αλέξανδρος, και η Βαβυλώνα αλώθηκε, και άφησε τους συμμάχους, και η Αλεξάνδρεια κτίσθηκε, έτος 68, όταν ο Νικήτας ήταν άρχοντας στην Αθήνα. -      Από όταν ο Κάλλιππος την αστρολογία εξήγησε, και ο Αλέξανδρος έπιασε τον Δαρείο, τον Βήσο κρέμασε, έτος 66, επί άρχοντος Αριστοφώντος στην Αθήνα. -       ·Από όταν ο Φιλήμων ο κωμοδοποιός νίκησε, έτος 64, όταν ο Ευθύκριτος ήταν άρχοντας στην Αθήνα. Οικίσθη Ελληνική πόλη κοντά στον Τανά) -       ·Από την μεταλλαγή του Αλεξάνδρου και ο Πτολεμαίος κυρίευσε την Αίγυπτο, έτος 60, όταν ο Ηγήσιος ήταν άρχοντας

-       Από τον πόλεμο που έγινε στην Λαμία  των Αθηναίων εναντίον του Αντίπατρου, και από την ναυμαχία που έγινε από τους Μακεδόνες εναντίον των Αθηναίων κοντά στην Αμοργό, στην οποία νίκησαν οι Μακεδόνες, έτος 59, όταν ο Κηφισόφωρος ήταν άρχοντας στην Αθήνα. -       Από όταν ο Αντίπατρος την Αθήνα κατέλαβε και ο Οφέλας απεστάλη στην Κυρήνη από τον Πτολεμαίο, έτος 58, όταν ο Φιλοκλής ήταν στην Αθήνα. -       Από όταν ο Αντίγονος στην Ασία διάβηκε, και ο Αλέξανδρος στην Μέμφιδα θάφτηκε, και ο Περδίκκας πέθανε αφού εκστράτευσε στην Αίγυπτο, και ο Κράτερος και ο Αριστοτέλης ο σοφιστής πέθανε που έζησε 50 έτη, έτος 57, όταν ο Άρχιππος ήταν άρχοντας στην Αθήνα. Και ο Πτολεμαίος πορεύθηκε μέσα στην Κυρήνη. -       Από την κηδεία του Αντιπάτρου, την αποχώρηση του Κασσάνδρου από την Μακεδονία, και από την πολιορκίας της Κυζίκου, την οποία πολιόρκησε ο Αριδαίος, και από όταν ο Πτολεμαίος κατέλαβε την Συρία και την Φοινίκη, έτος 55, όταν ο Απολλόδωρος ήταν άρχοντας στην Αθήνα. Και των αυτών ετών και ο Αγαθοκλής εκλέχθηκε από τους υποστηρικτές του σαν αυτοκράτορας στρατηγός της Σικελίας. -      ·         Από την ναυμαχία της Κλείτου και του Νικάνορος γύρω από το ιερό των Καλχηδονίων, και όταν ο Δημήτριος θέσπισε νόμους στην Αθήνα, έτος 53, όταν ο Δημογένης ήταν άρχοντας στην Αθήνα. -       ·Από όταν ο Κάσσανδρος στην Μακεδονία κατέβηκε, και η Θήβα οικίσθηκε, και η Ολυμπιάς πέθανε, και η Κασσανδρεία κτίσθηκε, και ο Αγαθοκλής έγινε τύραννος των Συρακουσσών, έτος 52, όταν ο Δημοκλείδης ήταν άρχοντας στην Αθήνα, τότε ο Μένανδρος ο κωμοδοποιός νίκησε πρώτος στην Αθήνα. -       Από όταν ο Σωσιφάνης ο ποιητής πέθανε, που έζησε 49 έτη, έτος 49, όταν ο Θεόφραστος ήταν άρχοντας στην Αθήνα. -       Από όταν έγινε έκλειψη ηλίου, και ο Πτολεμαίος νίκησε τον Δημήτριο στην Γάζα και απέστειλε τον Σέλευκο στην Βαβυλώνα, έτος (4)8, όταν ο Πολέμων ήταν άρχοντας στην Αθήνα. -       Από όταν ο Νικοκρέων πέθανε και ο Πτολεμαίος κυρίευσε τα νησιά, έτος 47, όταν ο Σιμωνίδης ήταν άρχοντας στην Αθήνα. -        Από όταν ο Αλέξανδρος του Αλεξάνδρου πέθανε και έτερος Ηρακλής γεννήθηκε από την θυγατέρα του Αρτάβαζου, και ο Αγαθοκλής διάβηκε στην Καρχηδόνα.... έτος 46, όταν ο Ιερομνήμων ήταν άρχοντας στην Αθήνα. -        Από όταν η πόλη Λυσιμάχεια κτίσθηκε, και ο Οφέλας στην Καρχηδόνα... και ο υιός του Πτολεμαίους γεννήθηκε στην Κω, και η Κλεοπάτρα στις Σάρδεις πέθανε... έτος 45, όταν ο Δημήτριος ήταν άρχοντας στην Αθήνα. -        Από όταν ο Δημήτριος του Αντιγόνου πολιόρκησε τον Πειραιά και τον κατέλαβε, και ο Δημήτριος ο Φαληρεύς εξορίστηκε από την Αθήνα, έτος 44, όταν ο Καίριμος ήταν άρχοντας στην Αθήνα. -      Από όταν ο Δημήτριος κατέσκαψε την Μουνυχία, και την Κύπρο κατέλαβε και Φιλίππου......., έτος 43, όταν ο Αναξικράτης ήταν άρχοντας στην Αθήνα. -      από όταν ο Σωσιφάνης ο ποιητής γεννήθηκε και ..., έτος 42, όταν ο Κόροιβος ήταν άρχοντας στην Αθήνα. -       από την πολιορκία της Ρόδου, και από όταν ο Πτολεμαίος παρέλαβε την βασιλεία, έτος 41, όταν ο Ευξένιππος ήταν άρχοντας στην Αθήνα. -       Από των σεισμών που έγιναν στην Ιωνία, και όταν ο Δημήτριος την Χαλκίδα κατέλαβε καθ’ ομολογία και ... του Δημητρίου, έτος 40, όταν ο Φερέκλειος ήταν άρχοντας στην Αθήνα. -      από όταν ο κομήτης αστέρας εμφανίστηκε, και ο Λυσίμαχος στην Ασία διάβηκε, έτος 39, όταν ο Λεώστρατος ήταν άρχοντας στην Αθήνα. -        Από όταν η διάλυση του Κάσσανδρου και του Δημήτριου έγινε.... πέθανε, έτος 38, όταν ο Νικόκλειος ήταν άρχοντας στην Αθήνα.