Oι ιππείς των Ελληνικών κρατών προέρχονταν από τις πλουσιότερες τάξεις,δηλαδή την αριστοκρατία.,ήταν υποχρεωμένοι να προμηθεύονται μόνοι τους τον οπλισμό τους.Είναι χαρακτηριστικό ότι οι δύο συνήθεις Ηγεμόνες της Ελλάδος, οι Αθηναίοι και οι Σπαρτιάτες, δεν είχαν υπολογίσιμο ιππικό. Οι Σπαρτιάτες ίσως δεν μπορούσαν λόγω της ισχνής οικονομίας τους και οι δημοκρατικοί Αθηναίοι ίσως δεν ήθελαν αρχικά να αποκτήσουν αξιόλογο ιππικό λόγω της πολιτικής δυσπιστίας τους προς τους αριστοκράτες.
Μόλις μετά τη μάχη Μαραθώνα το 490 πΧ, οταν συνειδητοποίησαν την τρομακτική απειλή από την Περσική αυτοκρατορία, προχώρησαν στη δημιουργία αξιόλογων σε αριθμό ιππικών σωμάτων.Το ιππικό των Αθηναίων και κατ’ επέκταση όλων των νοτίων Ελλήνων δεν ήταν ιδιαιτέρων αξιώσεων. Ιππικά σώματα αξιώσεων διέθεταν ανέκαθεν οι Βοιωτοί, οι Θεσσαλοί και οι Μακεδόνες. Ειδικά για τους δύο τελευταίους το ιππικό αποτελούσε το ισχυρότερο όπλο κρούσεως.
Το ιππικό αντιμετώπιζε κάποιους ενδιαφέροντες επιχειρησιακούς περιορισμούς. Οι ίπποι είχαν φυσικό φόβο για κάποια άλλα ζώα, τα οποία χρησιμοποιούσε ο ένας στρατός, για να αναστατώσει το ιππικό του αντιπάλου του. Από τον Ηρόδοτο μαθαίνουμε ότι οι καμήλες προκαλούν πανικό στους ίππους, κάτι που εκμεταλλεύθηκαν οι Πέρσες, για να νικήσουν το ιππικό των Λυδών. Αντίθετα απέτυχαν να νικήσουν τους Σκύθες, των οποίων οι όνοι με τα γκαρίσματά τους τρομοκράτησαν τους περσικούς ίππους. Ο Αρριανός συμπληρώνει οτι στη μάχη με τον Πώρο της Ινδιας οι ίπποι φοβούνται και τους ελέφαντες.
Κατά την εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου ολα τα Ελληνικά κράτη χρησιμοποιούσαν κατά κανόνα βαρύ ιππικό. Το βαρύ ιππικό της στρατιάς του Μεγάλου Αλεξάνδρου συγκροτείται απο τμήματα κυρίως Μακεδόνων και των Θεσσαλών και δευτερευόντως των νοτίων Ελληνικών εθνών, που αναφέρονται με το γενικό όρο συμμαχικό ιππικό. Όλοι αυτοί οι ιππείς έφεραν την τυπική πανοπλία του βαρέως ιππικού. Λόγω του πολιτεύματος των Μακεδόνων, το βαρύ ιππικό τους χωριζόταν σε δύο τμήματα, στο απλό μακεδονικό και στο εταιρικό.
Συμμαχικό ιππικό: Τα Ελληνικά έθνη, που ως σύμμαχοι συνεισέφεραν ιππικό ήταν τα Βοιωτικά ηγεμονευόμενα από τους Θηβαίους, οι Αχαιοί, άλλοι Πελοποννήσιοι πλην Λακεδαιμονίων, οι Φθίοι, οι Λοκροί και οι Φωκείς. Φυσικά, πάνω απ’ όλους, τόσο σε αριθμό όσο και σε εμπειρία και ικανότητα, ήταν οι Θεσσαλοί, οι πιο πολλοί και ικανότεροι από τους οποίους ήταν οι Φαρσάλιοι.
Μακεδονικό ιππικό: Στις ίλες του κατατάσσονταν οι απλοί Μακεδόνες πολίτες και ήταν το τρίτο καλύτερο τμήμα ιππικού του Μεγαλου Αλεξάνδρου μετά το εταιρικό και το θεσσαλικό. Το εταιρικό ιππικό, στο οποίο βασίσθηκε κατά κύριο λόγο ο Αλέξανδρος, με τη δράση του επισκίασε το μακεδονικό ιππικό, που μνημονεύεται για τελευταία φορά στη μάχη της Ισσού. Μάλιστα, τους 500 Μακεδόνες ιππείς, που έφτασαν ως ενισχύσεις μετά τη μάχη των Γαυγαμήλων, τους ενέταξε όλους στο εταιρικό ιππικό, ίσως τιμής ένεκεν, ίσως διότι το μακεδονικό ιππικό είχε συγχωνευθεί με το εταιρικό. Στο εταιρικό ιππικό κατατάσσονταν οι Μακεδόνες αριστοκράτες, ήταν το πιο επίλεκτο τμήμα όλου του ιππικού της στρατιάς και επικεφαλής του πολέμησε σε όλες τις μάχες ο Αλέξανδρος. Μετά τη μάχη της Ισσού το μόνο μακεδονικό ιππικό, που αναφέρεται, είναι το εταιρικό, στο οποίο φαίνεται ότι περιελήφθησαν όλοι οι Μακεδόνες ιππείς ανεξαρτήτως ευγενούς ή μη καταγωγής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου