Η τελειότερη και αρχαιότερη γλώσσα

Η τελειότερη και αρχαιότερη γλώσσα και γραφή σ’ όλο τον κόσμο είναι η Ελληνική. Οι ρίζες της γενέσεως της επιστήμης της γλωσσολογίας θα πρέπει να αναζητηθούν στην εποχή, κατά την οποία έζησε ο Πλάτων. Με το έργο του «Κρατύλος η Περί Ονομάτων Όρθότητος», ο μέγας φιλόσοφος θέτει τον προβληματισμό σχετικά με το εάν η γλώσσα είναι «φύσει» η «έθει», δηλαδή εάν είναι φυσικό δημιούργημα, οπότε η γνώση των πραγμάτων καθίσταται αντικειμενική η δημιούργημα του ανθρωπίνου πνεύματος, οπότε μόνον υποκειμενική γνώση είναι δυνατή. Επομένως η δημιουργία του αλφαβήτου και η προέλευση των ονομάτων είχε απασχολήσει και τους Αρχαίους Έλληνες. Η ουσία των ονομάτων είναι αυτή που έχει πλάσει η ίδια η φύσις για το κάθε αντικείμενο. Αυτό έχοντες κατά νου οι πανάρχαιοι Έλληνες έπλασαν τη Ελληνική γλώσσα για να αποδίδει την αντικειμενική γνώση. Έτσι κατόρθωσαν να δώσουν σε κάθε λέξη αιτιώδη σχέση και συνάρτηση με την έννοια του αντικειμένου ή του πραγματικού ονόματος. Διότι, σύμφωνα με τον Πλάτωνα, για να είναι ένα όνομα ορθό, πρέπει να είναι τέτοιο, που να φανερώνει την ουσία του πράγματος. Η γραφή των ονομάτων είναι μια πράξη μιμήσεως με γράμματα της ουσίας του αντικειμένου . Τα δε ονόματα τα χρησιμοποιούμε ως όργανα με τα οποία καθορίζουμε την φυσική υπόσταση των πραγμάτων. Το ίδιο συμβαίνει και με τα στοιχεία του αλφαβήτου:. Τα εκφωνούμε με ονόματα(λ.χ Αλφα, Βήτα, Γάμα κ.ο.κ) και δεν τα προφέρουμε αυτά τα ίδια σαν φθόγγους, εκτός από τέσσερα δηλαδή το Ει , το Ι-ώτα , το Ο-μικρόν και το Ω-μέγα. Στα άλλα φωνήεντα και τα άφωνα, αφού προσθέσουμε κι άλλα γράμματα τα προφέρουμε κάνοντας τα έτσι ονόματα. Αλλά, έως ότου εκφράσωμε την δύναμη, που φανερώνει αυτό, δηλαδή κάθε στοιχείο, είναι ανάγκη να προσθέτωμε γράμματα, ώστε να σχηματισθεί το όνομα, που θα μας φανερώνει την ουσία του καθαρά. Λόγου χάριν στο «βήτα» ενώ προσετέθησαν σε αυτό τα γράμματα Η, Τ, Α, καθόλου δεν έβλαψαν ώστε να μη φανέρωση με ολόκληρο όνομα την φύση του στοιχείου αυτού την οποίαν ήθελεν ο νομοθέτης να εκφράσει. Έτσι κατωρθώθη με επιτηδειότητα να δοθούν στα γράμματα ονόματα.

Σύμφωνα με τον καθηγητή Αρβανιτόπουλο, γράφοντας σήμερα εις την Έλληνικήν γλώσσα μεταχειριζόμεθα τα εκ μακραίωνος παραδόσεως γνωστά 24 γράμματα του Ελληνικού αλφαβήτου, τα οποία οι αρχαίοι Έλληνες ωνόμαζαν ως εξής: άλφα, βήτα, γάμμα, δέλτα, ει, ζήτα, ήτα, θήτα, ιώτα, κάππα, λάμβδα, μυ, νυ, ξει, ου, πει, ρω, σίγμα, ταυ, υ, φει, χει, ψει, ω. Τέσσερα από αυτά τα γράμματα, μετωνομάσθησαν αργότερα από τους αρχαίους γραμματικούς, προκειμένου να γίνουν σαφέστερα. Το ει έγινε ε ψιλον, το ο, ο μικρόν, το υ, υ ψιλόν, και το ω, ω μέγα. Οι ονομασίες αυτές ευρίσκονται ήδη στα Σχόλια εις την Γραμματικήν Τέχνην του Διονυσίου του Θρακός και χρησιμοποιούνται μέχρι σήμερα αναλλοίωτες.Τα τελευταία χρόνια αρχαιολόγοι από όλο τον κόσμο διατυπώνουν θέσεις , απόψεις και αποδείξεις πως οι Έλληνες ανακάλυψαν τα διάφορα συστήματα γραφής και οι άλλοι λαοί απλώς τα δανείσθηκαν και τα προσάρμοσαν στις γλωσσικές τους ανάγκες. Γράφοντας λοιπόν σήμερα εις την Έλληνικήν Γλώσσαν, διατηρούμε ζωντανή μία γραμματική 2.406 ετών (2003 + 403/2), επειδή το 403/2 π.Χ. -όταν επώνυμος άρχοντας των Αθηναίων ήταν ο Ευκλείδης - ο ρήτωρ, πολιτικός, συγγραφεύς και στρατηγός Αρχίνος υπέβαλε πρόταση με την οποία καθωρίζοντο τα 24 γράμματα του αλφαβήτου για την συγγραφή των επισήμων κειμένων και την διδασκαλία των παιδιών. Η πρόταση έγινε τότε αποδεκτή στην Εκκλησία του Δήμου και καθιερώθηκε ως νόμος. Όταν λοιπόν γράφουμε σήμερα με κεφαλαία γράμματα Ελληνικά, είναι σαν να χρησιμοποιούμε την κεφαλαιογράμματη γραφή του Αρχίνου, ηλικίας 2.406 ετών.

Οι Ελληνικές επιγραφές διαιρούνται σε Προευκλειδείους (προ του 403 π.Χ.),και σε Μετευκλειδείους (μετά το 403 π.Χ.). Η ομάδα των προευκλειδείων επιγραφών διακρίνεται σε τοπικά αλφάβητα, το Αττικονησιωτικόν ή Αττικόν, το Ιωνικόν, το Κορινθιακόν και το Χαλκιδικόν η Δυτικόν λόγω της εκτεταμένης διαδόσεως του στην Δύση μέσω των εκεί Ελληνικών αποικιών (Μ.Ελλάς, Ιταλία, Σικελία, Κάτω Ιταλία). Ιδιαιτέρως σπουδαία θέση για την εξέλιξη της Ελληνικής γλώσσης στην σύγχρονη γεωπολιτική κατάσταση έχει η διάδοση του Χαλκιδικού αλφαβήτου κατά την διάρκεια των υστέρων γεωμετρικών και αρχαϊκών χρόνων. Σύμφωνα με τον Αρβανιτόπουλο, η γραφή του χαλκιδικού αλφαβήτου, μετεδόθη πρωϊμώτατα στους ντόπιους Ιταλικούς λαούς και δη στους Τυρρηνούς (Έτρούσκους), Λατίνους, Οϋμβρίους, Όσκους, Φαλίσκους και κυρίως στους Ρωμαίους. Έτσι ανεπτύχθη από το Χαλκιδικό αλφάβητο το Λατινικό. Αυτό μετέδωσαν αργότερα οι Ρωμαίοι στους λαούς της Δυτικής Ευρώπης και έτσι και αυτοί οι άποικοι τους το μεταχειρίζονται μέχρι σήμερα.Η πρώτη μεγάλη παγκοσμιοποίηση της Πελασγικής Γλώσσης-εκ της οποίας προήλθεν η Ελληνικής - έγινε μερικές χιλιάδες χρόνια πριν. Η Πελασγική ομιλείτο σχεδόν σε όλο το χώρο της Ανατολικής λεκάνης της Μεσογείου και ιδιαίτερα στην Βαλκανική και την Μικρά Ασία  Η δεύτερη παγκοσμιοποίηση της Ελληνικής Γλώσσης έγινε και κατά τους Κλασσικούς χρόνους. Η Ελληνική γλώσσα έγινε για μια ακόμη φορά παγκόσμια, μέσα από τα μεγάλα εξερευνητικά ταξίδια και τις εκστρατείες του Μεγάλου Αλεξάνδρου και των διαδόχων του. Και η Ελληνική Λαλιά έφθασε ως μέσα στην Βακτριανή και ως την Ινδία. Οι Ρωμαίοι κατακτητές των Ελλήνων, μαγεμένοι από το υψηλό επίπεδο του Ελληνικού πολιτισμού, θα υποταχθούν με την σειρά τους σε αυτόν αντί να τον υποτάξουν, όπως είπε ένας Γάλλος ιστορικός του προηγουμένου αιώνος. Η χαριστική βολή για την Ελληνική γλώσσα υπήρξε η εισβολή του Ανατολικού Ιουδαιοχριστιανικού δόγματος το οποίο κατέστρεψε όλα τα φιλοσοφικά συγγράμματα και τις βιβλιοθήκες , καθώς και όλα τα μνημεία του Ελληνικού πολιτισμού προκειμένου να επιβληθεί δια της βίας στον Ελληνικό Κόσμο.

Χάρη στις μεταφράσεις από τα Αραβικά των αρχαίων κειμένων των Ελλήνων συγγραφέων θα έλθει κατά την Αναγέννηση το πραγματικό πνευματικό φως για να διαλύσει το μεσαιωνικό πνευματικό σκοτάδι. Σ’ αυτό βοήθησαν και οι Έλληνες λόγιοι που μετέφεραν στη Δύση τη διδασκαλία τους μετά την Αλωση της Κωνσταντινουπόλεως . Έτσι διασώθηκε η Ελληνική γραφή και μέσω της αντιγραφής των κειμένων πολλών αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων. Κι’ αν δεν είχε καταστραφεί το μεγαλύτερο μέρος του πνευματικού πλούτου των αρχαίων Ελλήνων και ιδιαιτέρως η Βιβλιοθήκη της Αλεξανδρείας με 1.000.000 τόμους βιβλία, σήμερα η διεθνής γλώσσα θα ήτο αμιγώς η Ελληνική αντί της Αγγλικής